2015

Η Clara Calero είναι μια μουσικός από την Ισπανία που βρέθηκε στο Κέντρο Χορού Ακροποδητί στο πλαίσιο του προγράμματος καλλιτεχνικής κατοικίας (Artistic Residency).

Για μια εβδομάδα δούλεψε με μέλη του Χοροθεάτρου Ακροποδητί και το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς θα παρουσιάστηκε στο κοινό.

Λίγα λόγια για την παρουσίαση:

For any economical system, people are considered as productive bodies, one more element of the engine. Individuals are immersed in the culture of performing and are constantly required to show and produce, having to push aside feelings, physical needs and all what really makes their lives meaningful. The starting point of the project is the time restrictions set by our lifestyle. The score is structured in fixed periods of time that explore the following topics: labor time-free time, productive body-human body, performing needs-emotional needs. The piece is a critique to the performing society we are subdued to and the effects this causes in our lives. It is an invitation to take action: only we possess the power to prioritize and decide where we want to invest the time we have left.

Clara Calero

Ερευνητικό πρότζεκτ DRafting Togetherness

Η κρίση στην Ελλάδα έχει θέσει τόσο σημαντικά ζητήματα αλληλεγγύης, όσο και την ανάγκη για νέους τρόπους με τους οποίους να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να μαθαίνουμε μαζί. Οι ευρωπαϊκές ρητορικές της ενοχής και της επίρριψης ευθυνών αντανακλούν αυτή την έλλειψη μιας κοινής πρακτικής. Στο τέλος όμως όλοι καθόμαστε στην ίδια βάρκα. Τώρα, το πρώτο ερώτημα δεν είναι ποιος κυβερνά τη βάρκα, αλλά πώς θα την κρατήσουμε σε λειτουργία, πώς θα μείνει αδιάβροχη σε μια εποχή όπου οι παλίρροιες γίνονται όλο και υψηλότερες, από ό,τι είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε. Έτσι, το ερώτημα δεν είναι πια, ποιοι είναι αυτοί που κατευθύνουν (ποιος είναι ο καπετάνιος;) και ποιοι είναι αυτοί που ονομάζονται “παρασιτικοί” (“λαθρεπιβάτες”), αλλά πώς να κατασκευαστεί μια βάρκα που θα μπορεί να αντιμετωπίσει θυελλώδεις καιρικές συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής κρίσης; Θα θέλαμε να ερμηνεύσουμε αυτήν την ερώτηση όχι μόνο μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά δημιουργώντας μία σχεδία από κοινού.
Οι καλλιτέχνες Silke Bake (D), Ash Bulayev (US), Ζωή Δημητρίου (GR), και Peter Stamer (D), από το χώρο των παραστατικών τεχνών, διεξήγαγαν την πρώτη φάση του ερευνητικού τους έργου για τη δημιουργία μιας κοινότητας, στη Σύρο τον Αύγουστο του 2015. Σε μια σειρά από συναντήσεις, στο Κέντρο Χορού Ακροποδητί και στην Ερμούπολη με σκοπό την ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών, κινήτρων.

Σε αυτή την ερευνητική φάση το καλοκαίρι του 2015, ήθελαν να εξοικειωθούν με τις πραγματικές συνθήκες που έφερε η κρίση στην Ευρώπη και να αναπτύξουν πρακτικές μεθόδους συνεργασίας που βασίζονται στις εξής υποθέσεις:
– Με την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου στόχου, αυτού της συνεργασίας, δημιουργούμε συνθήκες συναδελφικότητας και κοινότητας χρησιμοποιώντας ως μέσα συγκεκριμένα καλλιτεχνικά εργαλεία.
– Με τη διαπραγμάτευση του τι χρειάζεται για να κατασκευάσει κανείς μια σχεδία που να επιπλέει, μαθαίνουμε περισσότερα σχετικά με τις τεχνικές και τις πρακτικές μας, παρά από όσα μας παρέχουν οι πολιτικές ρητορικές.
– Δουλεύοντας με μια κοινωνικά, πολιτισμικά και επιστημονικά ετερογενή ομάδα ανθρώπων, καταλαβαίνουμε περισσότερα για τις πολιτικές διαδικασίες από το να ακούμε τους λεγόμενους ιθύνοντες.
– Με την από κοινού εκμάθηση, δίνουμε ο ένας τον άλλον την ευκαιρία να ξεπεράσει την αλαζονεία εκείνων που φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα και την άγνοια όσων προτιμούν να απέχουν.

Καθώς μας οδηγεί η πεποίθηση ότι οι κοινές πρακτικές ασκούν τη δημοκρατία και την αγωνιστική συντροφικότητα, επιθυμούμε το έργο αυτό να καταλάβει μια αξιοσημείωτη θέση σχετικά με τις προκλήσεις που επιβάλλει η οικονομική κρίση στη σύγχρονη Ευρώπη, στην Ελλάδα και στους πολίτες της.

Η δράση υποστηρίχθηκε από το Bundeskanzleramt της Αυστρίας και το Κέντρο Χορού Ακροποδητί στη Σύρο.

Η ομάδα σωματικού θεάτρου Iraqi Bodies σχηματίστηκε εμπευσμένη από δραματουργούς όπως οι Antonin Artaud, Jerzy Grotowski, Eugenio Ionesco και Samuel Beckett.
Τα μέλη της ομάδας ήταν νέοι φοιτητές Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαγδάτης, στο Ιράκ. Ξεκίνησαν το 2002, παρουσιάζοντας έργα τους σε φεστιβάλ στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Νότια Κορέα και το Ιράκ, μέχρι το 2006, όταν ένα από τα μέλη σκοτώθηκε λόγω της αυξημένης σεκταριστικής βίας στη χώρα μετά την Αμερικανική εισβολή το 2003.
Ένα από τα μέλη, ο Anmar Taha, πυροβολήθηκε επίσης την ίδια περίοδο. Μετακόμισε στη Σουηδία, όπου το 2009 κατάφερε να ξαναρχίσει να εργάζεται ως χορογράφος, περφόρμερ και καλλιτεχνικός διευθυντής των Iraqi Bodies.
Η αναγκαιότητα της αφήγησης ιστοριών μέσα από τη δική μας σωματική έκφραση προέκυψε από τις αναμνήσεις που υπάρχουν κρυφά στο σώμα μας. Από τα ερείπια μιας εμπόλεμης χώρας βρεθήκαμε υποσυνείδητα να ασχολούμαστε με μυθικές εικόνες από ένα χαμένο πολιτιστικό παρελθόν επηρεασμένο από παραδόσεις του Γκιλγκαμές και των Σουμερίων, συνυφασμένες με τις σύγχρονες τελετές και έθιμα των μουσουλμάνων, καθώς και τις παραδόσεις των Σούφι. Αυτές οι επιδράσεις δημιούργησαν ένα σύνολο αρχαϊκών χαρακτηριστικών που ευδιάκριτα χρωματίζουν τη δουλειά μας. Ήταν λες και τα σώματά μας διοχέτευαν μία συλλογική μνήμη και ο μόνος τρόπος για μας την μετατρέψουν ήταν να παρουσιαστεί σε θεατρικές συνθέσεις.
Η δουλειά μας έχει έκτοτε εξελιχθεί μαζί με την προσωπική μας ζωή. Η μετάβαση προς την Ευρώπη αποδείχτηκε ότι είναι μια πρόκληση και αναζωπύρωση θεατρικής έμπνευσης. Εκτεθειμένοι σε μια κοινωνία τόσο διαφορετική από αυτή που ήρθαμε, προσπαθήσαμε να βρούμε τα σημεία σύγκλισης μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην κοινή μας ανθρωπιά. Αυτό σήμαινε ότι τα θέματα τα οποία είχαμε αντιμετωπίσει έγιναν ένα με μία πραγματικότητα όπου προτεραιότητα έχουν άλλες αξίες από εκείνες που είχαμε συνηθίσει. Παρά την καταπίεση που υποστήκαμε στο Ιράκ λόγω των καλλιτεχνικών μας φιλοδοξιών, ήμασταν ακόμα διαποτισμένοι από αξίες όπως η ομαδικότητα και η γενναιοδωρία. Οι αξίες αυτές ήταν αντίθετες στη νέα μας πραγματικότητα, που υποστήριζε την ατομικότητα, τη δομή και την προμελέτη. Πώς θα μπορούσαν αυτές να συγχωνευθούν στη δουλειά μας και στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε; Ποιες ιστορίες θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς να θεωρηθούμε διαφορετικοί;
Βρήκαμε την τομή αυτή στα έργα από όπου ξεκινήσαμε, στα έργα των Antonin Artuad, Jerzy Grotowski, Eugenio Ionesco, Samuel Beckett και άλλων. Αφήνοντας το σώμα να μιλήσει για το τραύμα της ζωής και για δυσάρεστες καταστάσεις, η δουλειά μας μπορούσε να υπερβεί κάθε ανθρώπινη διαφορά και να δημιουργήσει σκηνές μιας πραγματικότητας που όλοι μοιραζόμαστε. Μια ποιητική πραγματικότητα που βρίσκει το φως στο πιο βαθύ σκοτάδι της ζωής.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε η παράσταση “KILLING FROM A DISTANCE”.

Ανησυχούμε και φοβόμαστε για την τρέχουσα κατάσταση των πολιτικών πραγμάτων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Οι τελευταίοι δύο μήνες ήταν μια άγρια παρέλαση του Ισλαμικού Kράτους – αφήνοντας σωρούς από καμμένα πτώματα στο μονοπάτι της. Οι παγκόσμιοι ηγέτες αποφάσισαν να θέσουν τέλος στo IK συμφωνώντας να στείλoυν στρατιωτικές δυνάμεις στην Συρία και το Ιράκ. Στην πραγματικότητα, αυτό σημάινει ότι σπίτια οικογενειών βομβαρδίζονται ανελέητα στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Αυτή η συμμαχία της Δύσης έχει επίσης εκφράσει απροθυμία να βρει κοινά σημεία με τη Ρωσία και το Ιράν στον αποκαλούμενο αγώνα τους ενάντια στο ΙΚ. Σε εμάς αυτό φαίνεται ύποπτο. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη παρουσίαζει μια πραγματικά ανησυχητική αύξηση των εθνικιστικών και φασιστικών κομμάτων στις τελευταίες εκλογές της ΕΕ. Το τελευταίο παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η νίκη της Sverigedemokraterna στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Σουηδίας. Αυτό που βλέπουμε –στη Σουηδία αλλά και διεθνώς- είναι μια άρνηση των ανθρώπινων αξιών.
Παρακολουθούμε τα μέσα ενημέρωσης όπου ξανά και ξανά οι δημοσιογράφοι θέτουν κενά ερωτήματα όπως «γιατί;» και «πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;» Φοβόμαστε ότι τα ερωτήματα αυτά θα οδηγήσουν τους πολίτες της Ευρώπης σε ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση απάθειας και αδυναμίας. Το πρόβλημα είναι εδώ και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Βομβαρδιζόμαστε με άδειες πολιτικές ιδεολογίες και βλέπουμε την τάση μιας πολιτικής ποπ-κουλτούρας, όπου οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι με ό, τι νομίζουν ότι χρειάζονται και ό, τι νομίζουν ότι θα πάρουν -κατά προτίμηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η βασική μας ανησυχία δεν είναι οι κούφιες ιδεολογίες, αφού οι ιδεολογίες που χτίζονται πάνω σε διεξοδική ανάλυση και σε ισχυρά επιχειρήματα μπορούν στην πράξη να αποδειχθούν απατηλές. Αρνούμαστε κάθε ιδεολογία -κούφια, έγκυρη ή ποπ-κουλτούρας. Αντ ‘αυτού θέλουμε να κινηθούμε προς την κοινή μας εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης. Να μοιραστούμε το κενό της ύπαρξης, που θέτει τον άνρθωπο σε μια σταθερή ανισορροπία ανάμεσα στις σκέψεις του και την πραγματικότητά του.
Η αποφυγή τετριμμένων κλισέ μπορεί να φαίνεται δύσκολη σε περιπτώσεις όπως αυτή. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για τις ιστορικές, πολιτικές καθώς και θρησκευτικές πτυχές, οι οποίες δίνουν μια «ανακούφιση» σε έναν τόσο ακατανόητο κόσμο, αλλά μπορούν πραγματικά να αμφισβητήσουν την αξία μιας ανθρώπινης ζωής;
Ανακατευόμαστε βλέποντας τις ειδήσεις. Δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε διαβάζοντας πρωτοσέλιδα. Όλα φαίνοται πολύ δύσκολα. Είμαστε επιρρεπείς στην απάθεια. Μένουμε σιωπηλοί στα σπίτια μας χωρίς να απευθυνόμαστε σε κανέναν, χωρίς να ζητάμε βοήθεια από κανέναν.
Αρνούμαστε αυτή τη σιωπή. Τώρα δεν είναι η ώρα να μείνουμε μουδιασμένοι.
Θα ξεκινήσουμε από την αρχή.
Το Killing From A Distance είναι μια κατάδυση στα βάθη του μαρτυρίου και του παραλογισμού. Ένα μέρος στο ενδιάμεσο. Ούτε ζωντανός ούτε νεκρός. Ένα ξεχασμένο μέρος που κανείς δεν επισκέπτεται μετά τη μάχη μεταξύ των μεγάλων εγώ-κρατών. Ένα μέρος όπου οι χαμένες ψυχές περιπλανώνται σε σύγχυση, σκεπτόμενες τη σύντομη ύπαρξη τους σε τούτη τη γη, τη γεμάτη από πράξεις ασυγχώρητες.
Εμφανίζεται. Επανεμφανίζεται. Ξεκινά από την αρχή.

Σκηνοθεσία: Anmar Taha
Ερμηνεία: Ιωάννα Αντώναρου, Ναμπίλ ελ Μπαράζ, Josephine Gray
Παραγωγή: Iraqi Bodies

Γεννημένη στην Αθήνα, η Θεοδοσία Στάθη έζησε δώδεκα χρόνια στις Βρυξέλλες, ως χορεύτρια και δασκάλα γιόγκα. Απόφοιτος της Βελγικής σχολής P.A.R.T.S. χόρεψε με την Ann Van den Broek στο κομμάτι Co(te)lette το οποίο απονεμήθηκε το Ολλανδικό Βραβείο Swan για την πιο εντυπωσιακή παραγωγή του 2007/08. Η φυσική της τάση προς τον αυτοσχεδιασμό την έφερε το Into the Riff, project ανάμεσα σε χορευτές και μουσικούς και την ομάδα του Thomas Hauert όπου και χόρεψε για δύο χρόνια.
Αναζητώντας περισσότερο βάθος και ουσία, γίνεται μέλος της ομάδα του Julyen Hamilton, και συμμετέχει σε όλες της τις παραγωγές από 2009-2014. Αυτή η εκτενής καλλιτεχνική συνεργασία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ως performer και στην αφύπνιση και περαιτέρω ανάπτυξη της ήδη υπάρχουσας φλογερής της αγάπης για την ποιητική φαντασία, όπως αυτή αυτούσια ρέει μέσα από την πράξη της αυθόρμητης δημιουργίας.
Θέλοντας να «σταθεί μόνη της» και να γυρίσει στις ρίζες της, επιστρέφει στην Ελλάδα, δημιουργώντας τη βάση της στην Αμοργό, νησί του οποίου η φυσική ομορφιά έχει κλέψει ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς της. Ενθουσιώδης εξερευνήτρια των έσω και των έξω, ταξιδεύει αρκετές φορές στην Ινδία για Γιόγκα και Αγιουρβέδα. Πτυχιούχος Iyengar Yoga και Αγιουρβεδικού μασάζ, την απασχολούν ζητήματα θεραπείας και εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης. Πρόσφατα δουλεύει ως θεραπεύτρια μασάζ στο Aegialis Spa, στην Αιγιάλη της Αμοργού.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: “Making Home”

“Making Home”
Adam

Untouched you slide
Dolphins as support
Free from heart piercing fiery arrows.

The city of Hermes greets your soul
And beach with stardust sprinkled on its sand
Lets bright light defeat the shadow
Lets waves break spells that bond

Washes sorrow and dries up tears.

With sun returning to its primal spot
A new year cracks its wings to open
For love, clarity and centering, allowing trust to grow
Falling so as to resurrect. Anew.

So as to bring you to higher grounds
Where air is thin and breathing is deep. Untouched!
So as to see, what you’ve longed for
Has been with you all along

Your journey home.

O Daniel Santos Megina είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Έχει επίσης πτυχίο Επιστημών Οικονομίας και μεταπτυχιακό δίπλωμα στον τομέα της Επιστημονικής και Περιβαλλοντικής Δημοσιογραφίας από το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.
Εργάζεται ως καθηγητής φωτογραφίας στη σχολή φωτογραφίας “Madphoto” και συνεργάζεται με έντυπα περιοδικά όπως το “Muy Interesante”, “Supefoto digital” και το blog “foto24blog”. Εργάζεται επίσης ως ανεξάρτητος φωτογράφος για editorials, εκθέσεις, καθώς και στο χώρο της διαφήμισης, και ως ομιλητής σε συνέδρια φωτογραφίας για το Υπουργείο Ανάπτυξης στην Ισπανία. Επιπλέον, γράφει κριτικές και κάνει δοκιμές για φωτογραφικές μηχανές.
Ο Daniel έχει λάβει πολλά βραβεία και αναγνωρίσεις για το έργο του, όπως: Technology and Photography / City of Alcobendas (1ο βραβείο), Photographic Prize / Marbella / Bycivic, Madrid City and Patrimony Photographic contest, Montphoto contest 2011.
www.danielsantosmegina.com

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε σεμινάριο φωτογραφίας.

Η Τζένη Αρσένη σπούδασε Θεατρολογία, Σκηνοθεσία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Όπερα στη Βοστόνη, Κινηματογράφο στη Νέα Υόρκη και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή στην Αισθητική Φιλοσοφία, την Όπερα και την Αρχαία Τραγωδία. Είναι υπότροφος ελληνικών και διεθνών ιδρυμάτων. Ξεκίνησε την επαγγελματική της διαδρομή με την παράστασή που σκηνοθέτησε στο Royal Albert Hall για το BBC Proms του Λονδίνου, για την οποία τιμήθηκε από το Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Antikenfestpiele στην Trier της Γερμανίας. Υπεύθυνη Συντονισμού και Δραματολογίου της Πειραματικής Λυρικής Σκηνής από την αρχή της δημιουργίας της (2004­2011), Σύμβουλος Δραματολογίου του Center for Contemporary Opera της Νέας Υόρκης, έχει συνεργαστεί με διεθνείς φορείς στην Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική (Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, San Francisco Opera Center, Center for Contemporary Opera, Skylight Music Theatre κ.α.). Δίδαξε Σκηνοθεσία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Μελοδραματική στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, δημιούργησε την κατεύθυνση Minor in Theater and Performance στο Hellenic American University και έχει αναλάβει τη Μελοδραματική του Ωδείου Αθηνών και του Εθνικού Ωδείου. Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και του Πανελληνίου Επιστημονικού Συλλόγου Θεατρολόγων.
www.eugeniaarsenis.com

Γεννημένος στην Αθήνα, ο Γιάννης Αντωνίου, σπούδασε στην Κρατική Σχολή Χορού της Αθήνας­Κ.Σ.Ο.Τ. και στη συνέχεια με υποτροφία στη φημισμένη Σχολή της όπερας του Αμβούργου. Στη Γερμανία χόρεψε στης όπερες του Osnabruck, της Βόννης αλλα και σαν guest με το Underwegs Theater στην Xαϊδελβέργη και με το member project to William Forsythe. Μετά από πρόσκληση του διάσημου χορογράφου Alonzo King ταξίδεψε στο Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής όπου χόρεψε σαν σολίστας με την ομάδα του Lines Ballet αλλα και την Όπερα του Σαν Φρανσίσκο. Το 1998 δημιούργησε τον καλλιτεχνικό οργανισμό KUNST­STOFF όπου ως καλλιτεχνικός διευθυντής της, τιμήθηκε με το Goldie Award. Ο Γιάννης Αντωνίου, ένας διεθνώς καταξιωμένος χορογράφος, έχει δημιουργήσει έργα για ομάδες χορού/όπερα και ταινίες και σαν έμπειρος δάσκαλος διεξάγει σεμινάρια και masterclasses σε πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ευρώπης. Τα έργα του έχουν περιοδεύσει στις ΗΠΑ, στη νότια Αμερική και στην Ευρώπη με εξαιρετικές κριτικές. Το 2010 δημιούργησε τον Εικαστικό Χώρο Τεχνών KUNST­STOFF arts, που βρίσκεται στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο, όπου εκτός απο τον ίδιο, διακεκριμένοι καλλιτέχνες έδωσαν την παρουσία τους όπως η Meg Stuart, Julie Anne Stanzak, Sara Shelton Man, Tomi Paasonen, Jeremy Wade και Tony Rizzi. Εδω και 12 χρόνια συνεργάζεται με το Θέατρο Dock11 του Βερολίνου.
www.kunst-stoff.org

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: “Scale made/«τώρα»”
“Scale made/«τώρα»”
Παραγωγή: KUNST­STOFFproductions

Ο Γιάννης Αντωνίου και η Τζένη Αρσένη παρουσιάζουν το σόλο “Scale made/«τώρα»”, ένας ήρωας πάνω στη σκηνή…μια διαδικασία σκέψης και συνείδησης, ένα παιχνίδι λόγου και κίνησης πάνω στο άμεσο «τώρα».
Η Τζένη Αρσένη και ο Γιάννης Αντωνίου συναντήθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο το 2007 και πολύ σύντομα αναγνώρισαν κοινούς κώδικες ως προς την καλλιτεχνική δημιουργία και τη διδασκαλία. Και οι δύο έχουν διεθνή εμπειρία και συνεργασίες με ιδιαίτερα σημαντικούς καλλιτεχνικούς και εκπαιδευτικούς φορείς τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική. Mέσα από το νέο τους έργο “Scale made/«τώρα»” ενώνουν τις εμπειρίες τους με διάθεση ν δημιουργήσουν, να πειραματιστούν καιι να ανακαλύψουν τη καλλιτεχνηκή και προσωπική “φωνή” ενός ήρωα μέσα από εναλλακτικες επεξεργασίες των στοιχείων Κίνησης ­ Λόγου ­ Έκφρασης ­ Μουσικής.

Ο Γιάννης Τσιγκρής γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με το χορό. Αποφοίτησε από την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής το 2012 και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο London Contemporary Dance School του Λονδίνου, το 2014. Έχει συνεργαστεί σαν χορευτής με την Εθνική Λυρική Σκηνή σε παραγωγές όπερας και μπαλέτου και στην Αγγλία με χορογράφους όπως οι Jorge Crecis, Sasha Rubicek, Paolo Mangiola, Eleesha Drennan, Jenni Wren, Joe Moran. Έχει επίσης χορέψει έργα του Merce Cunningham στο Barbican Gallery με dance curator την Jeannie Steele. Στη διάρκεια των σπουδών του, χορογράφησε δύο έργα για τη Σχολή της ΕΛΣ, το T(w)ogether (2011), που παρουσιάστηκε στο 11ο Φεστιβάλ του Σωματείου Ελλήνων Χορογράφων, και το Nossebios (2012) εμπνευσμένος από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων ενός αστικού περιβάλλοντος και το πώς αυτοί διαχειρίζονται τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις εμμονές τους. Μετά την εμπειρία και τις συνεργασίες του στο Λονδίνο, άρχισε έρευνα για μια καινούρια χορογραφική δουλειά με τίτλο butterknife, με αναφορές στην ευκλείδεια γεωμετρία.

Η Αγγελική Γούβη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης όπου και ξεκίνησε χορό. Σπούδασε στην Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή χορού της Λάρισας και την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Στη συνέχεια ολοκλήρωσε και τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο London Contemporary Dance School ως υπότροφος του ΙΚΥ. To 2013-2014 συνεργάστηκε με την Sasha Waltz & Guests για το “Installations Objects PErformances” που έλαβε χώρα στο ZKM (Zentrun fuer Kuenste und Medientechnologie) στην Καρλσρούη της Γερμανίας. Επίσης έχει συνεργαστεί με τους Jorge Crecis, Morgan Runacre-Temple και Paolo Mangiola στην Αγγλία. Στην Ελλάδα συνεργάστηκε με το Χοροθέατρο ΟKTANA του Κωνσταντίνου Ρήγου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών 2014 ενώ την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Arc for Dance Festival.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: «u_for_ia»
Καθημερινές πράξεις και συνήθειες που αποσκοπούν στην ευχαρίστηση, την απόλαυση και την ξεγνοιασιά συνθέτουν το u_for_ia. Μια διαδρομή προσωπικών βιωμάτων και καταστάσεων που εκτυλίσσεται στο χώρο, αποτελεί τη δική μας εκδοχή σε αυτή την αναζήτηση.
Σύλληψη/ Χορογραφία: Γιάννης Τσιγκρής σε συνεργασία με την Αγγελική Γούβη
Ερμηνεία: Αγγελική Γούβη
Φωτογραφία: Λουκία Μπατσή