residencies

Ανοιχτό Κάλεσμα συμμετοχής στο Project και την παρουσίαση των προσκεκλημένων μας καλλιτεχνών Dorcas Román και Marielys Burgos Meléndez από το Πουέρτο Ρίκο, για άτομα από 16 ετών και άνω, με ή χωρίς προηγούμενη εμπειρία στο χορό:

Καλούμε την κοινότητα να ερευνήσει μαζί μας συγκεκριμένες κινητικές εικόνες σε προκαθορισμένες τοποθεσίες στην Ερμούπολη. Μέσα από ασκήσεις διαλογισμού, παρατήρηση τοπίων και στρατηγικές χαρτογράφησης θα εξερευνήσουμε θέματα όπως η αποχώρηση, η συνέχεια, η κινητικότητα και η παροδικότητα, και συλλογικά θα δημιουργήσουμε μια χορογραφική σύνθεση που θα χρησιμοποιηθεί ως ένα κινούμενο “καρτ ποστάλ” της πόλης. Οι συμμετέχοντες θα έχουν την ευκαιρία να αναπαραστήσουν τo χορευτικό αυτό ταξίδι στην παρουσίαση του πρότζεκτ, την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου.

Ο Παναγιώτης Τοφή (γεν. 1982) είναι πτυχιούχος Γραφικών Τεχνών και Διαφημιστικού Σχεδιασμού (Frederic University, 2008), κάτοχος διπλώματος Σπουδών Χορού (Laban Centre, 2011) και πτυχιούχος Σύγχρονου Χορού με διάκριση (Laban Centre, 2014).
Στην Κύπρο έχει συνεργαστεί σαν ερμηνευτής και συνδημιουργός με τους Ασώματες Δυνάμεις, Echo Arts, Nothing to Declare και Αμφίδρομο Χοροθέατρο. Έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Πάρη Ερωτοκρίτου στην κίνηση για το έργο «Νίτσα», και τον Μάριο Κακουλλή για το έργο «Ένα άλμπουμ ιστορίες».
Από το 2014 βρίσκεται σε πορεία δημιουργίας κίνησης και σύνθεσης, ερευνώντας πιθανότητες της κίνησης του ανθρώπινου σώματος σε σχέση με τον κενό χώρο, βάσει των όρων απόκρυψη, απόσυρση και διαγραφή, με μέντορα τον κύριο Bush Hartshorn. Σε αυτή την πορεία έχει παρουσιάσει τρία χορογραφικά έργα στην Κύπρο.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency ερευνήθηκε το πρότζεκτ “Documenting Emptiness” και πραγματοποιήθηκε παράσταση.

Υπό μορφή χορογραφικού έργου παρουσιάστηκαν αποτελέσματα τα οποία προέκυψαν από την έρευνα του όρου ‘κενότητα’ (άδειο/κενό), σε κίνηση και σύνθεση με χρήση κειμένων, η οποία πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος της φιλοξενίας (artistic residency) του Κέντρου Χορού Ακροποδητί.
Κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας δοκιμάστηκαν τρόποι αποκάλυψης ενεργειών, υπαρκτών στον χώρο, μέσω της αποκέντρωσης του ανθρώπινου σώματος, στοχεύοντας στην ενίσχυση της κενότητας. Παράλληλα δημιουργήθηκαν κινητικές φράσεις βασισμένες σε υλικό που προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς, σε μια προσπάθεια μεταποίησης του ανθρώπινου σώματος σε δοχείο/αγωγό ξένων, ανόμοιων ενεργειών, που δύναται να υπάρχουν στον χώρο ή που απροσκάλεστα ξεγλιστρούν από το υποσυνείδητο. Ενέργειες οι οποίες εξελικτικά, μέσω της μεταποίησης και μετακίνησης σωμάτων, προσπαθούν να υπάρξουν σε μια κατάσταση μεταξύ υλικής υπόστασης και νοήματος.
Η έρευνα σχετίζεται με το θεωρητικό έργο των Franco Berardi, Sigmund Freud, Alice Rayner, Avery Gordon και Martin Heidegger.

Σύλληψη/Χορογραφία: Παναγιώτης Τοφή
Ερμηνευτές σε συνεργασία:
Μαλβίνα Ανδρώνη, Φίλιππος Ευαγγέλου, Ελένη Μαναρώλη, Βιβή Σκλιά, Παναγιώτης Τοφή
Φωτογραφία: Μαλβίνα Ανδρώνη
Διάρκεια: 20 λεπτά

Με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου στο πλαίσιο του Προγράμματος ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Η Rósa Ómarsdóttir είναι χορεύτρια και χορογράφος από την Ισλανδία με έδρα τις Βρυξέλλες. Σπούδασε θέατρο και σύγχρονο χορό στην Ισλανδική Ακαδημία Τεχνών του Ρέικιαβικ και αργότερα μετακόμισε στις Βρυξέλλες για να σπουδάσει στο P.A.R.T.S. από όπου αποφοίτησε το 2014. Έχει χορέψει στην παραγωγή Bird Watching 4×4 ( 2012 ) από τον Benjamin Vandewalle. Το τελικό πρότζεκτ των σπουδών της “Chatter, Clatter and Other Arrangements”, σε συνεργασία με την Hagar Tenenbaum και τον Christoffer Schieche παρουσιάστηκε σε διάφορα μέρη στην Ευρώπη.
Πρόσφατα δημιούργησε το ντουέτο Wilhelm Scream ( 2013 ) μαζί με την Inga Huld Hákonardóttir, το οποίο έχει παρουσιαστεί σε θέατρα και γκαλερί σε όλη την Ευρώπη. Το καλοκαίρι του 2015 έλαβε την υποτροφία DanceWeb για να συμμετέχει στο Φεστιβάλ ImPulsTanz στη Βιέννη. Η τελευταία της δουλειά “the Valley”, σε συνεργασία με την Inga, παρουσιάστηκε πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2015 και βρίσκεται σε περιοδεία.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency ερευνήθηκε το πρότζεκτ “SECONDHAND KNOWLEDGE” και πραγματοποιήθηκε παρουσίαση της έρευνας.

Το SECONDHAND KNOWLEDGE είναι ένα ερευνητικό πρότζεκτ από την Rósa Ómarsdóttir σε συνεργασία με την Ásrún Magnúsdóttir, που θα πραγματοποιηθεί ως μια σειρά από εργαστήρια σε διάφορα μέρη της Ευρώπης. Προσανατολίζεται σε χώρες που θεωρούνται ότι βρίσκονται γεωγραφικά ή/και πολιτιστικά, στην περιφέρεια της Ευρώπης. Σε κάθε μέρος δημιουργεί μια ομάδα χορευτών και χορογράφων, με τους οποίους διερευνεμε ποιους τρόπους η γνώση για το χορό και η ιστορία του χορού ταξιδεύει στην περιφέρεια της Ευρώπης.

https://vimeo.com/166124821
https://vimeo.com/164308435
www.ingaandrosa.com

Η ομάδα Liquid Fusion αποτελείται από τους Daniel Geddes και Mark Tatham, που έχουν ως στόχο τους να δημιουργούν παραστάσεις με κυρίαρχο στοιχείο την πρόκληση αλλά και το παιχνίδι. Θέτουν σε αμφισβήτηση τα τρέχοντα ζητήματα στον χώρο της θεατρικής παραγωγής της Νότιας Αφρικής και υποστηρίζουν ιδέες καινοτόμες και ανατρεπτικές. Επιδιώκουν να ενώσουν τους ανθρώπους μέσα από παραστάσεις τολμηρές αλλά και διασκεδαστικές, που προσαρμόζονται κάθε φορά στο εκάστοτε κοινό, και να προωθήσουν το θέατρο σε μια κοινωνία όπου ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κυριαρχούν στη βιομηχανία του θεάματος.
Η ομάδα ασχολείται με τα βαθιά, προσωπικά και συναισθηματικά ζητήματα της κάθε ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, μέσω μιας γλώσσας βασισμένης στην κίνηση και στον συνδυασμό της με τον προφορικό λόγο. Τα έργα τους συνδυάζουν το χοροθέατρο, το σωματικό θέατρο και την υποκριτική και περιλαμβάνουν θέματα όπως τον σωματικό κίνδυνο, την ευκινησία και το συναισθηματικό ταξίδι, μέσα από το σοβαρό αλλά συγχρόνως και το κωμικό στοιχείο. Στόχος τους είναι να μοιράζονται τις εξερευνήσεις και τις ανακαλύψεις τους σε ένα διεθνές επίπεδο, αναδεικνύοντας έτσι το αναδυόμενο Θέατρο της Νότιας Αφρικής.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παράσταση με τίτλο “Burn”

Σύλληψη και Ερμηνεία: Daniel Geddes και Mark Tatham
Διάρκεια: 40 λεπτά

Το Burn είναι μια χοροθεατρική παράσταση που βασίζεται στην αλληλεπίδραση του ανθρώπου και της φύσης και τη δυσπιστία ανάμεσα τους. Η ιστορία ακολουθεί δύο σώματα και τη σχέση τους ως αντίθετες αξίες. Διερευνά τα στοιχεία της φωτιάς, του φωτός και τη γης κάτω από συνθήκες φυσικές αλλά και τεχνητές. Η Νότια Αφρική φημίζεται για τη φυσική ομορφιά και την πολιτιστική κληρονομιά της, τα οποία αγωνίζεται να διατηρήσει υπό το πρίσμα των κοινωνικών ανισοτήτων και των φιλοδοξιών του ανεπτυγμένου κόσμου. Μερικά από τα σημαντικότερα ζητήματα στη Νότια Αφρική είναι η λαθροθηρία ρινόκερων, η ρύπανση και άντληση των υδάτων από τη βιομηχανική εκμετάλλευση, η αποστράγγιση οξέων στα ορυχεία, η αστάθεια της γης ως συνέπεια της εκτεταμένης εξόρυξης, καθώς και η κατάχρηση της γης, μέσα από τις αγροτικές μεταρρυθμίσεις, τους νόμους και τη διαφθορά. Παρόλο που όλα αυτά αποτελούν αποκλειστικά προβλήματα της Νότιας Αφρικής, υποδεικνύουν ωστόσο μια ανησυχία παγκόσμιας κλίμακας: τη σύγκρουση μεταξύ του ανθρώπου και των περιβαλλοντικών συμφερόντων. Το παράδοξο μεταξύ της ανάγκης για επιβίωση στο παρόν και της ανάγκης για τη διατήρηση της ζωής για το μέλλον. Το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο, αλλά ποτέ απόλυτο.

Η Carmen Moreira είναι χορογράφος με καταγωγή από την Πορτογαλία και τον Καναδά και έδρα το Ματλοκ της Αγγλίας.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: “Over A Rainbow”

36 000 φωτογραφίες από την καθημερινότητα, τη ζωή και την αγάπη συγκεντρώνονται τρεμοπαίζοντας πάνω από έναν εσωτερικό μονόλογο και μια χορογραφία σχεδιασμένη για 6, 8, και 14 χορευτές, εκεί όπου οι καλλιτέχνες επιχειρούν να πετάξουν “πάνω από ένα ουράνιο τόξο” απεικονίζοντας μια τολμηρή προσευχή, έτσι ώστε το κοινό να διαπιστώσει ότι:
– Δεν είναι φυσικό το να πετάμε κι ωστόσο μπορούμε να το κάνουμε
– Η πτώση είναι μέρος της πτήσης

Η Clara Calero είναι μια μουσικός από την Ισπανία που βρέθηκε στο Κέντρο Χορού Ακροποδητί στο πλαίσιο του προγράμματος καλλιτεχνικής κατοικίας (Artistic Residency).

Για μια εβδομάδα δούλεψε με μέλη του Χοροθεάτρου Ακροποδητί και το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς θα παρουσιάστηκε στο κοινό.

Λίγα λόγια για την παρουσίαση:

For any economical system, people are considered as productive bodies, one more element of the engine. Individuals are immersed in the culture of performing and are constantly required to show and produce, having to push aside feelings, physical needs and all what really makes their lives meaningful. The starting point of the project is the time restrictions set by our lifestyle. The score is structured in fixed periods of time that explore the following topics: labor time-free time, productive body-human body, performing needs-emotional needs. The piece is a critique to the performing society we are subdued to and the effects this causes in our lives. It is an invitation to take action: only we possess the power to prioritize and decide where we want to invest the time we have left.

Clara Calero

Ερευνητικό πρότζεκτ DRafting Togetherness

Η κρίση στην Ελλάδα έχει θέσει τόσο σημαντικά ζητήματα αλληλεγγύης, όσο και την ανάγκη για νέους τρόπους με τους οποίους να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να μαθαίνουμε μαζί. Οι ευρωπαϊκές ρητορικές της ενοχής και της επίρριψης ευθυνών αντανακλούν αυτή την έλλειψη μιας κοινής πρακτικής. Στο τέλος όμως όλοι καθόμαστε στην ίδια βάρκα. Τώρα, το πρώτο ερώτημα δεν είναι ποιος κυβερνά τη βάρκα, αλλά πώς θα την κρατήσουμε σε λειτουργία, πώς θα μείνει αδιάβροχη σε μια εποχή όπου οι παλίρροιες γίνονται όλο και υψηλότερες, από ό,τι είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε. Έτσι, το ερώτημα δεν είναι πια, ποιοι είναι αυτοί που κατευθύνουν (ποιος είναι ο καπετάνιος;) και ποιοι είναι αυτοί που ονομάζονται “παρασιτικοί” (“λαθρεπιβάτες”), αλλά πώς να κατασκευαστεί μια βάρκα που θα μπορεί να αντιμετωπίσει θυελλώδεις καιρικές συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής κρίσης; Θα θέλαμε να ερμηνεύσουμε αυτήν την ερώτηση όχι μόνο μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά δημιουργώντας μία σχεδία από κοινού.
Οι καλλιτέχνες Silke Bake (D), Ash Bulayev (US), Ζωή Δημητρίου (GR), και Peter Stamer (D), από το χώρο των παραστατικών τεχνών, διεξήγαγαν την πρώτη φάση του ερευνητικού τους έργου για τη δημιουργία μιας κοινότητας, στη Σύρο τον Αύγουστο του 2015. Σε μια σειρά από συναντήσεις, στο Κέντρο Χορού Ακροποδητί και στην Ερμούπολη με σκοπό την ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών, κινήτρων.

Σε αυτή την ερευνητική φάση το καλοκαίρι του 2015, ήθελαν να εξοικειωθούν με τις πραγματικές συνθήκες που έφερε η κρίση στην Ευρώπη και να αναπτύξουν πρακτικές μεθόδους συνεργασίας που βασίζονται στις εξής υποθέσεις:
– Με την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου στόχου, αυτού της συνεργασίας, δημιουργούμε συνθήκες συναδελφικότητας και κοινότητας χρησιμοποιώντας ως μέσα συγκεκριμένα καλλιτεχνικά εργαλεία.
– Με τη διαπραγμάτευση του τι χρειάζεται για να κατασκευάσει κανείς μια σχεδία που να επιπλέει, μαθαίνουμε περισσότερα σχετικά με τις τεχνικές και τις πρακτικές μας, παρά από όσα μας παρέχουν οι πολιτικές ρητορικές.
– Δουλεύοντας με μια κοινωνικά, πολιτισμικά και επιστημονικά ετερογενή ομάδα ανθρώπων, καταλαβαίνουμε περισσότερα για τις πολιτικές διαδικασίες από το να ακούμε τους λεγόμενους ιθύνοντες.
– Με την από κοινού εκμάθηση, δίνουμε ο ένας τον άλλον την ευκαιρία να ξεπεράσει την αλαζονεία εκείνων που φαίνεται να γνωρίζουν καλύτερα και την άγνοια όσων προτιμούν να απέχουν.

Καθώς μας οδηγεί η πεποίθηση ότι οι κοινές πρακτικές ασκούν τη δημοκρατία και την αγωνιστική συντροφικότητα, επιθυμούμε το έργο αυτό να καταλάβει μια αξιοσημείωτη θέση σχετικά με τις προκλήσεις που επιβάλλει η οικονομική κρίση στη σύγχρονη Ευρώπη, στην Ελλάδα και στους πολίτες της.

Η δράση υποστηρίχθηκε από το Bundeskanzleramt της Αυστρίας και το Κέντρο Χορού Ακροποδητί στη Σύρο.

Η ομάδα σωματικού θεάτρου Iraqi Bodies σχηματίστηκε εμπευσμένη από δραματουργούς όπως οι Antonin Artaud, Jerzy Grotowski, Eugenio Ionesco και Samuel Beckett.
Τα μέλη της ομάδας ήταν νέοι φοιτητές Θεάτρου και Παραστατικών Τεχνών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαγδάτης, στο Ιράκ. Ξεκίνησαν το 2002, παρουσιάζοντας έργα τους σε φεστιβάλ στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, τη Νότια Κορέα και το Ιράκ, μέχρι το 2006, όταν ένα από τα μέλη σκοτώθηκε λόγω της αυξημένης σεκταριστικής βίας στη χώρα μετά την Αμερικανική εισβολή το 2003.
Ένα από τα μέλη, ο Anmar Taha, πυροβολήθηκε επίσης την ίδια περίοδο. Μετακόμισε στη Σουηδία, όπου το 2009 κατάφερε να ξαναρχίσει να εργάζεται ως χορογράφος, περφόρμερ και καλλιτεχνικός διευθυντής των Iraqi Bodies.
Η αναγκαιότητα της αφήγησης ιστοριών μέσα από τη δική μας σωματική έκφραση προέκυψε από τις αναμνήσεις που υπάρχουν κρυφά στο σώμα μας. Από τα ερείπια μιας εμπόλεμης χώρας βρεθήκαμε υποσυνείδητα να ασχολούμαστε με μυθικές εικόνες από ένα χαμένο πολιτιστικό παρελθόν επηρεασμένο από παραδόσεις του Γκιλγκαμές και των Σουμερίων, συνυφασμένες με τις σύγχρονες τελετές και έθιμα των μουσουλμάνων, καθώς και τις παραδόσεις των Σούφι. Αυτές οι επιδράσεις δημιούργησαν ένα σύνολο αρχαϊκών χαρακτηριστικών που ευδιάκριτα χρωματίζουν τη δουλειά μας. Ήταν λες και τα σώματά μας διοχέτευαν μία συλλογική μνήμη και ο μόνος τρόπος για μας την μετατρέψουν ήταν να παρουσιαστεί σε θεατρικές συνθέσεις.
Η δουλειά μας έχει έκτοτε εξελιχθεί μαζί με την προσωπική μας ζωή. Η μετάβαση προς την Ευρώπη αποδείχτηκε ότι είναι μια πρόκληση και αναζωπύρωση θεατρικής έμπνευσης. Εκτεθειμένοι σε μια κοινωνία τόσο διαφορετική από αυτή που ήρθαμε, προσπαθήσαμε να βρούμε τα σημεία σύγκλισης μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην κοινή μας ανθρωπιά. Αυτό σήμαινε ότι τα θέματα τα οποία είχαμε αντιμετωπίσει έγιναν ένα με μία πραγματικότητα όπου προτεραιότητα έχουν άλλες αξίες από εκείνες που είχαμε συνηθίσει. Παρά την καταπίεση που υποστήκαμε στο Ιράκ λόγω των καλλιτεχνικών μας φιλοδοξιών, ήμασταν ακόμα διαποτισμένοι από αξίες όπως η ομαδικότητα και η γενναιοδωρία. Οι αξίες αυτές ήταν αντίθετες στη νέα μας πραγματικότητα, που υποστήριζε την ατομικότητα, τη δομή και την προμελέτη. Πώς θα μπορούσαν αυτές να συγχωνευθούν στη δουλειά μας και στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμαστε; Ποιες ιστορίες θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς να θεωρηθούμε διαφορετικοί;
Βρήκαμε την τομή αυτή στα έργα από όπου ξεκινήσαμε, στα έργα των Antonin Artuad, Jerzy Grotowski, Eugenio Ionesco, Samuel Beckett και άλλων. Αφήνοντας το σώμα να μιλήσει για το τραύμα της ζωής και για δυσάρεστες καταστάσεις, η δουλειά μας μπορούσε να υπερβεί κάθε ανθρώπινη διαφορά και να δημιουργήσει σκηνές μιας πραγματικότητας που όλοι μοιραζόμαστε. Μια ποιητική πραγματικότητα που βρίσκει το φως στο πιο βαθύ σκοτάδι της ζωής.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε η παράσταση “KILLING FROM A DISTANCE”.

Ανησυχούμε και φοβόμαστε για την τρέχουσα κατάσταση των πολιτικών πραγμάτων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή. Οι τελευταίοι δύο μήνες ήταν μια άγρια παρέλαση του Ισλαμικού Kράτους – αφήνοντας σωρούς από καμμένα πτώματα στο μονοπάτι της. Οι παγκόσμιοι ηγέτες αποφάσισαν να θέσουν τέλος στo IK συμφωνώντας να στείλoυν στρατιωτικές δυνάμεις στην Συρία και το Ιράκ. Στην πραγματικότητα, αυτό σημάινει ότι σπίτια οικογενειών βομβαρδίζονται ανελέητα στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας». Αυτή η συμμαχία της Δύσης έχει επίσης εκφράσει απροθυμία να βρει κοινά σημεία με τη Ρωσία και το Ιράν στον αποκαλούμενο αγώνα τους ενάντια στο ΙΚ. Σε εμάς αυτό φαίνεται ύποπτο. Την ίδια στιγμή η Ευρώπη παρουσίαζει μια πραγματικά ανησυχητική αύξηση των εθνικιστικών και φασιστικών κομμάτων στις τελευταίες εκλογές της ΕΕ. Το τελευταίο παράδειγμα αυτής της τάσης είναι η νίκη της Sverigedemokraterna στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της Σουηδίας. Αυτό που βλέπουμε –στη Σουηδία αλλά και διεθνώς- είναι μια άρνηση των ανθρώπινων αξιών.
Παρακολουθούμε τα μέσα ενημέρωσης όπου ξανά και ξανά οι δημοσιογράφοι θέτουν κενά ερωτήματα όπως «γιατί;» και «πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;» Φοβόμαστε ότι τα ερωτήματα αυτά θα οδηγήσουν τους πολίτες της Ευρώπης σε ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση απάθειας και αδυναμίας. Το πρόβλημα είναι εδώ και δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Βομβαρδιζόμαστε με άδειες πολιτικές ιδεολογίες και βλέπουμε την τάση μιας πολιτικής ποπ-κουλτούρας, όπου οι άνθρωποι είναι απογοητευμένοι με ό, τι νομίζουν ότι χρειάζονται και ό, τι νομίζουν ότι θα πάρουν -κατά προτίμηση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Η βασική μας ανησυχία δεν είναι οι κούφιες ιδεολογίες, αφού οι ιδεολογίες που χτίζονται πάνω σε διεξοδική ανάλυση και σε ισχυρά επιχειρήματα μπορούν στην πράξη να αποδειχθούν απατηλές. Αρνούμαστε κάθε ιδεολογία -κούφια, έγκυρη ή ποπ-κουλτούρας. Αντ ‘αυτού θέλουμε να κινηθούμε προς την κοινή μας εμπειρία της ανθρώπινης ύπαρξης. Να μοιραστούμε το κενό της ύπαρξης, που θέτει τον άνρθωπο σε μια σταθερή ανισορροπία ανάμεσα στις σκέψεις του και την πραγματικότητά του.
Η αποφυγή τετριμμένων κλισέ μπορεί να φαίνεται δύσκολη σε περιπτώσεις όπως αυτή. Κάποιος θα μπορούσε να μιλήσει για τις ιστορικές, πολιτικές καθώς και θρησκευτικές πτυχές, οι οποίες δίνουν μια «ανακούφιση» σε έναν τόσο ακατανόητο κόσμο, αλλά μπορούν πραγματικά να αμφισβητήσουν την αξία μιας ανθρώπινης ζωής;
Ανακατευόμαστε βλέποντας τις ειδήσεις. Δυσκολευόμαστε να αναπνεύσουμε διαβάζοντας πρωτοσέλιδα. Όλα φαίνοται πολύ δύσκολα. Είμαστε επιρρεπείς στην απάθεια. Μένουμε σιωπηλοί στα σπίτια μας χωρίς να απευθυνόμαστε σε κανέναν, χωρίς να ζητάμε βοήθεια από κανέναν.
Αρνούμαστε αυτή τη σιωπή. Τώρα δεν είναι η ώρα να μείνουμε μουδιασμένοι.
Θα ξεκινήσουμε από την αρχή.
Το Killing From A Distance είναι μια κατάδυση στα βάθη του μαρτυρίου και του παραλογισμού. Ένα μέρος στο ενδιάμεσο. Ούτε ζωντανός ούτε νεκρός. Ένα ξεχασμένο μέρος που κανείς δεν επισκέπτεται μετά τη μάχη μεταξύ των μεγάλων εγώ-κρατών. Ένα μέρος όπου οι χαμένες ψυχές περιπλανώνται σε σύγχυση, σκεπτόμενες τη σύντομη ύπαρξη τους σε τούτη τη γη, τη γεμάτη από πράξεις ασυγχώρητες.
Εμφανίζεται. Επανεμφανίζεται. Ξεκινά από την αρχή.

Σκηνοθεσία: Anmar Taha
Ερμηνεία: Ιωάννα Αντώναρου, Ναμπίλ ελ Μπαράζ, Josephine Gray
Παραγωγή: Iraqi Bodies

Γεννημένη στην Αθήνα, η Θεοδοσία Στάθη έζησε δώδεκα χρόνια στις Βρυξέλλες, ως χορεύτρια και δασκάλα γιόγκα. Απόφοιτος της Βελγικής σχολής P.A.R.T.S. χόρεψε με την Ann Van den Broek στο κομμάτι Co(te)lette το οποίο απονεμήθηκε το Ολλανδικό Βραβείο Swan για την πιο εντυπωσιακή παραγωγή του 2007/08. Η φυσική της τάση προς τον αυτοσχεδιασμό την έφερε το Into the Riff, project ανάμεσα σε χορευτές και μουσικούς και την ομάδα του Thomas Hauert όπου και χόρεψε για δύο χρόνια.
Αναζητώντας περισσότερο βάθος και ουσία, γίνεται μέλος της ομάδα του Julyen Hamilton, και συμμετέχει σε όλες της τις παραγωγές από 2009-2014. Αυτή η εκτενής καλλιτεχνική συνεργασία έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της ως performer και στην αφύπνιση και περαιτέρω ανάπτυξη της ήδη υπάρχουσας φλογερής της αγάπης για την ποιητική φαντασία, όπως αυτή αυτούσια ρέει μέσα από την πράξη της αυθόρμητης δημιουργίας.
Θέλοντας να «σταθεί μόνη της» και να γυρίσει στις ρίζες της, επιστρέφει στην Ελλάδα, δημιουργώντας τη βάση της στην Αμοργό, νησί του οποίου η φυσική ομορφιά έχει κλέψει ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς της. Ενθουσιώδης εξερευνήτρια των έσω και των έξω, ταξιδεύει αρκετές φορές στην Ινδία για Γιόγκα και Αγιουρβέδα. Πτυχιούχος Iyengar Yoga και Αγιουρβεδικού μασάζ, την απασχολούν ζητήματα θεραπείας και εξέλιξης της ανθρώπινης συνείδησης. Πρόσφατα δουλεύει ως θεραπεύτρια μασάζ στο Aegialis Spa, στην Αιγιάλη της Αμοργού.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: “Making Home”

“Making Home”
Adam

Untouched you slide
Dolphins as support
Free from heart piercing fiery arrows.

The city of Hermes greets your soul
And beach with stardust sprinkled on its sand
Lets bright light defeat the shadow
Lets waves break spells that bond

Washes sorrow and dries up tears.

With sun returning to its primal spot
A new year cracks its wings to open
For love, clarity and centering, allowing trust to grow
Falling so as to resurrect. Anew.

So as to bring you to higher grounds
Where air is thin and breathing is deep. Untouched!
So as to see, what you’ve longed for
Has been with you all along

Your journey home.

O Daniel Santos Megina είναι επαγγελματίας φωτογράφος. Έχει επίσης πτυχίο Επιστημών Οικονομίας και μεταπτυχιακό δίπλωμα στον τομέα της Επιστημονικής και Περιβαλλοντικής Δημοσιογραφίας από το Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης.
Εργάζεται ως καθηγητής φωτογραφίας στη σχολή φωτογραφίας “Madphoto” και συνεργάζεται με έντυπα περιοδικά όπως το “Muy Interesante”, “Supefoto digital” και το blog “foto24blog”. Εργάζεται επίσης ως ανεξάρτητος φωτογράφος για editorials, εκθέσεις, καθώς και στο χώρο της διαφήμισης, και ως ομιλητής σε συνέδρια φωτογραφίας για το Υπουργείο Ανάπτυξης στην Ισπανία. Επιπλέον, γράφει κριτικές και κάνει δοκιμές για φωτογραφικές μηχανές.
Ο Daniel έχει λάβει πολλά βραβεία και αναγνωρίσεις για το έργο του, όπως: Technology and Photography / City of Alcobendas (1ο βραβείο), Photographic Prize / Marbella / Bycivic, Madrid City and Patrimony Photographic contest, Montphoto contest 2011.
www.danielsantosmegina.com

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε σεμινάριο φωτογραφίας.