Η Meri Pajunpää ξεκίνησε να χορεύει στη Φινλανδία στο Nurmijärven Tanssiopisto και συνέχισε τις σπουδές της στο Tanssivintti dance school στο Ελσίνκι. Το 2004-2008 σπούδασε στο Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (MTD). Την ίδια περίοδο ξεκίνησε να δημιουργεί και τις δικές της παραστάσεις: The difficulty of… a solo, Leftovers at the Waterlooplein ένα ντουέτο με την Anat Yaffe και Stupid Light, μια παράσταση με άλλους δύο χορευτές, που πραγματοποιήθηκε στο Muiderpoort Theater στο Άμστερνταμ.
Μετά την αποφοίτησή της το 2008, συνεργάστηκε με χορογράφους όπως οι:
Francesco Scavetta (με την παράσταση “Surprised Body project” 2010-2014 στην Ευρώπη, Ασία και Νότια Αμερική), Vera Tussing, Jenni Kivelä, Sanna Myllylahti, Itamar Serussi, και Arno Schuitemaker.
Το 2010, μαζί με μια ομάδα χορευτών και μουσικών, ίδρυσε την ομάδα αυτοσχεδιασμού Tail Collection, η οποία πραγματοποίησε παραστάσεις στις Κάτω Χώρες κατά την χρονική περίοδο 2010-2011.
Παράλληλα με την καριέρα της ως performer, διδάσκει σύγχρονο χορό και partnering σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Ζει στο Βέλγιο και συνεργάζεται με τους χορογράφους Peter Savel και Vera Tussing.

Στο πλαίσιο του Artistic Residency πραγματοποιήθηκε παρουσίαση με τίτλο: “There will probably be some music, but we’ll manage to find a quiet corner where we can talk”(work in progress)”

Η δημιουργία της παράστασης ξεκίνησε από την περιέργεια της Meri να συνδυάσει κείμενο και κίνηση. Αναζητεί τρόπους για τη χρήση των στοιχείων της γλώσσας στην κινησιολογική της έρευνα.
Το κείμενο και ο προφορικός λόγος έχουν νόημα, ήχο και ρυθμό. Χρησιμοποιώντας κείμενο σε μία παράσταση, συνεπάγεται άμεσα μια πολυεπίπεδη επικοινωνία. Πώς λοιπόν ένα σώμα απαντά και παίζει με το κείμενο σε όλες του τις διαστάσεις;
Ως πηγή έμπνευσης έχει χρησιμοποιήσει κάποια από τα πρώτα έργα και τις ηχογραφήσεις του Αμερικανού συνθέτη John Cage. Η Meri θεωρεί εξαιρετικά ενδιαφέροντα τον τρόπο που ο Cage κοίταζε τον κόσμο με περιέργεια παιδιού αλλά και το ατελείωτο πάθος του προς τους ήχους. Επίσης, ο Cage την ενδιαφέρει και ως χαρακτήρας, συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε και η τάση του να εισάγει το χιούμορ και το μυστήριο σε κάθε του απάντηση. Μέσα από την έρευνα της προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση: Είναι δυνατόν να υπάρξει μια συνομιλία στη σκηνή με κάποιον που ζούσε σε μιαν άλλη εποχή;
Φωτογραφία: Thibault Gregoire