Posts Tagged :

προβολές

Choreographers at Work! (Χορογράφοι Επί τω Έργω!) – Ντοκιμαντέρ 819 1024 akropoditi13

Choreographers at Work! (Χορογράφοι Επί τω Έργω!) – Ντοκιμαντέρ

Ελβετία

Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τη χορογράφο.

Μια σειρά ντοκιμαντέρ αφιερωμένη στις διαδικασίες δημιουργίας στον χώρο του σύγχρονου χορού, από τις Michelle Ettlin και Mona De Weerdt

Το πρότζεκτ Choreographers at Work! (Χορογράφοι Επί τω Έργω!) των Michelle Ettlin και Mona De Weerdt εστιάζει σε καίριες μορφές της σύγχρονης ελβετικής χορευτικής σκηνής και στις ποικίλες χορογραφικές τους μεθόδους και προσεγγίσεις.
Μια σειρά χορογράφων που ζουν και εργάζονται σε διάφορες περιοχές της Ελβετίας συνοδεύονται κατά τη διάρκεια της δημιουργικής τους διαδικασίας και μιλούν για τον εαυτό τους και τις πρακτικές τους, ενώ ταυτόχρονα κινηματογραφούνται σκηνές από τις πρόβες τους.
Το υλικό συγκροτείται σε σύντομα ατομικά κινηματογραφικά πορτρέτα, προσφέροντας στο κοινό μια σπάνια ματιά στην καθημερινή εργασία των δημιουργών, καταγράφοντας τις μεθόδους τους και φωτίζοντας πτυχές της δημιουργικής και σκηνικής διαδικασίας που συνήθως παραμένουν αθέατες.

Elenita Queiroz: Warning for Contemplation Sections

Το πορτρέτο αρ. 7 ακολουθεί τη δημιουργική διαδικασία πίσω από το έργο της Elenita Queiróz “Warning for Contemplation Sections”. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει τις πρόβες με τις χορεύτριες Léa Thomen, Charlotte Mathiessen και Mara Natterer, υπό την καθοδήγηση της χορογράφου στο Σανκτ Γκάλεν. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς και παιγνιώδη σκηνικά, οι ερμηνεύτριες μαζί με τη χορογράφο γεννούν νέες και κινησιολογικό υλικό. Το κοινό παρακολουθεί πώς το σχετικά αφηρημένο και ευαίσθητο θέμα της γυναικείας εξάντλησης και αντίστασης μεταφράζεται σε χορογραφικές δομές και εντυπωσιακές εικόνες. Η Elenita Queiróz αναλύει τη βαθιά προσωπική αλλά και επείγουσα κοινωνική διάσταση του έργου της.

Διάρκεια: 21 λεπτά (σε αγγλική γλώσσα)

 

Σύλληψη: Mona De Weerdt, Michelle Ettlin
Κάμερα, μοντάζ, μεταπαραγωγή: Michelle Ettlin
Παραγωγή: echolot films / mdw Kulturproduktionen
Συμμετέχουν:
Elenita Queiróz (σύλληψη, χορογραφία, ερμηνεία)
Léa Thomen, Charlotte Mathiessen, Mara Natterer (συνδημιουργία, ερμηνεία)
Raoul Alain Nagel (μουσική)
Τοποθεσίες: Rösslisaal Trogen, Pool – Raum für Kultur St. Gallen, Tanzhaus Zürich

Με την υποστήριξη των:
the Federal Office of Culture / Dance as Cultural Heritage, Amt für Kultur St. Gallen, City of St. Gallen, the Steinegg, Arnold Billwiller, Ernst Göhner, Corymbo, Alexis Victor Thalberg and Sophie and Karl Binding Foundations and TKB Jubiläums Stiftung.

Η μετάφραση χρηματοδοτήθηκε από: Pro Helvetia – Swiss Arts Council & Oertli Foundation
Σε συνεργασία με: Reso – Dance Network Switzerland, SAPA Foundation – Swiss Archive of the Performing Arts

https://choreographersatwork.ch/

Χορογραφώντας μια ζωή μέσα από την τέχνη και το ένστικτο – Julyen Hamilton 819 1024 akropoditi13

Χορογραφώντας μια ζωή μέσα από την τέχνη και το ένστικτο – Julyen Hamilton

Ελλάδα

Julyen Hamilton – Interview – AVDP | Direction & Choreography: AVDP | GR | 25′ | AUDIO: EN | SUBS: GR

Για περισσότερα από σαράντα χρόνια, ο Julyen Hamilton δημιουργεί παραστάσεις, σκηνοθετεί και διδάσκει σε όλη την Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Γεννήθηκε στην Αγγλία και έχει ζήσει στο Άμστερνταμ, στη Χιρόνα της Ισπανίας και στην Αθήνα, διαμορφώνοντας μια πορεία που γεφυρώνει τόπους, εποχές και τρόπους παρουσίας. Η καλλιτεχνική του πρακτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αυτοσχεδιασμό. Συνθέτει ζωντανά επί σκηνής, συνεργαζόμενος με χορευτές, μουσικούς και καλλιτέχνες άλλων πεδίων, δημιουργώντας έργα που γεννιούνται στη στιγμή.
Όπως λέει ο ίδιος: «Έχω δημιουργήσει το έργο μου πάντα από μια ριζοσπαστική σκοπιά». Αυτή η στάση διαπερνά όχι μόνο τη μορφή αλλά και τη φιλοσοφία της δημιουργίας του. Στη συνέντευξη αυτή, μιλά για τη ζωή του σε σχέση με την τέχνη και τον τρόπο με τον οποίο αυτή η σχέση μεταβάλλεται, επηρεάζοντας τον ίδιο και τον κοινωνικό του περίγυρο. Μοιράζεται σκέψεις για την ανθρώπινη σύνδεση, την ηλικία, τη ζωή και τον θάνατο, αλλά και για τη θέση του μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς, καλώντας μας να συμμετέχουμε ενεργά στη ροή αυτής της μεταμόρφωσης.

Διάρκεια: 25 λεπτά (με ελληνικούς υπότιτλους)

 

ATHENS VIDEO DANCE PROJECT (AVDP)

To ATHENS VIDEO DANCE PROJECT (AVDP) είναι ένα εγχείρημα το οποίο δημιουργήθηκε το 2010 στην Αθήνα και υλοποιείται από την ΑΜΚΕ BelleVille.  Το AVDP προσφέρει ένα πεδίο γόνιμης συνάντησης και συνδιαλλαγής καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, ενισχύοντας όχι μόνο την ορατότητα της τέχνης του videodance, αλλά και την πολυμορφία των νέων μέσων και τεχνολογιών, την παραστατική τέχνη του σύγχρονου χορού και των πολυμεσικών παραστάσεων χορού, την performance και τον κινηματογράφο.

Το AVDP αναπτύσσεται όλο το χρόνο μέσα από πέντε προγράμματα: το ετήσιο AVDP festival – Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών και Παραστάσεων Χορού, το AVDP edu – εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το AVDP on TouR – περιοδεία έργων videodance, το AVDP in community – δράσεις στην τοπική κοινότητα και το AVDP tv – διαδικτυακές προβολές.

AVDP Team
www.avdp.gr
athensvideodanceproject@gmail.com

AVDP Facebook
AVDP Instagram
AVDP YouTube
AVDP Vimeo

Ντοκιμαντέρ Κιν.Ω – Κινητήρας Ω 819 1024 akropoditi13

Ντοκιμαντέρ Κιν.Ω – Κινητήρας Ω

Ελλάδα

Το ντοκιμαντέρ Κιν.Ω, της χορογράφου και κινηματογραφίστριας Χρυσάνθης Μπαδέκα, μας παρουσιάζει τα πρώτα βήματα της ομάδας Κινητήρας Ω (Ώριμη Ηλικία). Οι γυναίκες του Κινητήρας Ω είναι έμπνευση για τη ζωή, για τον χορό και για τη δύναμη της συλλογικότητας. Η ομάδα Κινητήρας Ω ξεκίνησε το 2014 με όραμα οι ενήλικες ώριμης ηλικίας να έχουν πρόσβαση στον χορό και στο θέατρο μέσα από μία δημιουργική κοινότητα, όπου μπορούν να ενεργοποιήσουν σώμα και ψυχή και να ξεδιπλώσουν την πλούσια καλλιτεχνική φωνή τους. Συνεργαζόμενη με επαγγελματίες συνεργάτες και συνεργάτιδες του Κινητήρα, η ομάδα απέκτησε την εμπειρία της συνδημιουργίας, των προβών και της παραγωγής συμμετέχοντας σε καλλιτεχνικά δρώμενα και παραστάσεις. Τη σεζόν 2023-24 η ομάδα Κινητήρας Ω έκλεισε 10 χρόνια ύπαρξης και συνεχίζει ακόμα να χορεύει!

Διάρκεια: 35 λεπτά (με αγγλικούς υπότιτλους)

Τρέιλερ: https://www.youtube.com/watch?v=lS9hHpjHW-4

 

 

ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ Ω (Ώριμη ηλικία)

Η ομάδα ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ Ω (Ώριμη ηλικία), που αποτελείται από άτομα άνω των 65 ετών, ιδρύθηκε το 2014 με στόχο να προσφέρει πρόσβαση στον χορό και το θέατρο μέσα από μια δημιουργική κοινότητα. Τα μέλη της ενεργοποιούν σώμα και ψυχή, εκφράζοντας την καλλιτεχνική τους φωνή. Η ομάδα παρέμεινε ενεργή ακόμη και στην πανδημία, μέσα από διαδικτυακές συναντήσεις στο Zoom. Έχει συνεργαστεί με επαγγελματίες του Κινητήρα, ενέπνευσε το ντοκιμαντέρ ΚΙΝ.Ω, ταξίδεψε στη Γερμανία για το stAGE Festival με το έργο Έρως και Ψυχή και συμμετείχε στο Seven to Seventh Project στο SNF Festival. Από το 2021 έως το 2023 έλαβε μέρος στο Akropoditi DanceFest. Το 2020-21, η Αντιγόνη Γύρα εκπόνησε μελέτη για τον σύγχρονο χορό στην τρίτη ηλικία με στήριξη του ΥΠΠΟΑ, που παρουσιάστηκε σε Αθήνα και Σύρο. Το 2023-24, η ομάδα συμμετείχε στο πρόγραμμα Erasmus+ Maturing Korai, ενισχύοντας τις δεξιότητες γυναικών 50+ από Ελλάδα, Κύπρο και Ιταλία. Επίσης, ταξίδεψε στη Βαμβακού για εργαστήριο κίνησης και τραγουδιού, ενώ στις 26/6/2024 με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων ύπαρξης, συμμετείχε μαζί με τις υπόλοιπες δια βίου μάθησης ομάδες του Κινητήρα, σε μια παράσταση-Γιορτή στο Κέντρο Ντάνκαν.

Χρυσάνθη Μπαδέκα

Η Χρυσάνθη Μπαδέκα είναι χορογράφος, κινηματογραφίστρια, μοντέρ και εκπαιδεύτρια videodance με M.F.A στον χορό (NYU, Νέα Υόρκη). Για 10 συνεχόμενα χρόνια, αφοσιώθηκε στην προώθηση του videodance, συν-διευθύνοντας το φεστιβάλ Athens Video Dance Project (2010-2020). Από το 2019 έως το 2022, υλοποίησε το Creative Europe πρόγραμμα mAPs, σε συνεργασία με Γαλλία, Γερμανία, Φινλανδία και Ιταλία. Από το 2020, συνεργάζεται με τη Στέγη Χορού Λεμεσού ως Μέντορας Ταινιών Χορού, ενώ από το 2024 εργάζεται ως Media Supervisor στο b12 Φεστιβάλ Χορού και Παραστατικών Τεχνών (Βερολίνο).
Η διαμεσική χορογραφική της πρακτική συνδυάζει την κίνηση με την XR τεχνολογία, τη φύση και τις επιστήμες. Διευρύνοντας τον χορό, εξερευνά διαφορετικά μέσα, παρουσιάζοντας τα έργα της εντός ή εκτός θεατρικής σκηνής, σε κινηματογραφικές οθόνες, ως εγκαταστάσεις ή σε συνθετικά περιβάλλοντα. Ως διεπιστημονική καλλιτέχνης έχει υποστηριχθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού, την Ελληνική Λυρική Σκηνή, το Ίδρυμα ΝΕΟΝ, τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το Φεστιβάλ Επιδαύρου και άλλα. Το 2020 έλαβε το AUDIENCE AWARD στο Διαγωνιστικό “1 page – 1 view – 180 seconds 2020” του Polish Dance Theatre για το videodance WOMEN, ενώ το 2022 έλαβε το BEST CINEMATOGRAPHY AWARD από το InShadow Dance Film Festival για το σύντομο έργο videodance Battle of Fishes. [ www.chrysanthibadeka.com ]

Προβολή ταινιών – Norma Marcos 1024 1024 akropoditi13

Προβολή ταινιών – Norma Marcos

Παλαιστίνη – Γαλλία

Προβολή ταινιών της Norma Marcos
* Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με τη σκηνοθέτιδα

A long hot summer in Palestine (2018)

Γύριζα μια ταινία –παρέα με την ανιψιά μου τη Yara, που συμμετείχε και στην προηγούμενη ταινία μου– με θέμα τις γυναίκες και τη «φυσιολογική» καθημερινότητα στη Δυτική Όχθη, πριν τον πόλεμο στη Γάζα τον Ιούνιο του 2014. «Είμαι 16 χρόνων και ήδη έχω βιώσει τρεις πολέμους», έγραφε η Παλαιστίνια Farah Baker σε ένα tweet που διαβάστηκε από 70.000 άτομα ύστερα από τον βομβαρδισμό του σπιτιού της στη Γάζα. Σοκαρισμένη, συνειδητοποίησα ότι από εκείνη τη στιγμή η ταινία μου θα έπαιρνε άλλη τροπή.
Η ταινία μου παραθέτει σε αντιπαραβολή εικόνες του πολέμου, των εποικισμών και του τείχους, αλλά και εικόνες από την ομορφιά και τη γαλήνη της φύσης. Παρά τους απανωτούς πολέμους και την καταπίεση που έχει ζήσει ο παλαιστινιακός λαός, οι άνθρωποι πάντα προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν την κοινωνία τους μέσα από τα συντρίμμια.
Ένας καλλιτέχνης, ένας αρτοποιός, ένας αγρότης, ένας ανθοπώλης, ένας τραπεζίτης, κάποιες γυναίκες οδηγοί αγώνων και μία δήμαρχος από τη Δυτική Όχθη φωτίζουν την κατάσταση μέσα από μια νέα ματιά.
Η κάμερά μου συνάντησε Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης. Μέσα από το βλέμμα του καλλιτέχνη, του τραπεζίτη, της οδηγού αγώνων, της δημάρχου…ανακαλύπτουμε πώς έχει επηρεάσει η διαμάχη την καθημερινή τους ζωή, παρακολουθούμε τις ενέργειες αλληλεγγύης τους στη Γάζα και τις προσπάθειές τους να ξαναχτίσουν τη ζωή τους, παρά την καταπίεση και τη βία του Ισραήλ.

Συντελεστές
Είδος: Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια: 74min
Σκηνοθεσία: Norma Marcos
Κάμερα: Norma Marcos
Ήχος: Norma Marcos
Παραγωγοί: Norma Marcos και Marie-Clémence Paes
Εγγραφή voice over: Philippe Fabbri
Μουσική: Agnès Vincent και Αραμαϊκή μουσική
Μοντάζ: Cesar Paes, Catherine D’hoir, Théo Carrere
Παραγωγή: Xavier Decraenne
Μοντάζ ήχου: Catherine d’Hoir, Adam Wolny
Μίξη ήχου: Adam Wolny,  Adrien Ingelbert
Color Grading: Kevin Stragliati
Καλλιγραφία: Ahmed Dari
Υποτιτλισμός: Norma Marcos, Théo Carrere
Μετάφραση: Norma Marcos & Richard Howard
Laboratory Post production: Polyson, Patrick Long
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Παλαιστίνη

Σημείωμα της σκηνοθέτιδος
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Βηθλεέμ, Ανατολική Ιερουσαλήμ, Κοιλάδα του Ιορδάνη.
Είμαι Παλαιστίνια και ζω πάνω από 25 χρόνια στη Γαλλία. Η δουλειά μου πάντα συνδυάζει την αραβική μου καταγωγή με την κουλτούρα της εκάστοτε χώρας που με φιλοξενεί. Η καταπίεση και η αγάπη για την ομορφιά είναι οι δύο θεματικές που πάντοτε με συνάρπαζαν και μου προκαλούσαν την επιθυμία να φτιάχνω ταινίες. Είναι οι οδηγοί στη δουλειά μου ως κινηματογραφίστρια. Ήθελα να κάνω μια ταινία για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, καθώς και για το πόσο ισχυρή είναι η μεταξύ τους σύνδεση παρά τα όσα (και όσους) επιχειρούν να τις χωρίζουν. Η ραχοκοκαλιά της ταινίας είναι η αλληλεγγύη ανάμεσα στους Παλαιστίνιους. Είτε ζουν στη Γάζα, είτε στη Δυτική Όχθη, βρίσκονται αντιμέτωποι με την ίδια τραγική καταπίεση. Στο έργο αυτό έχω δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα στις μαρτυρίες Παλαιστίνιων γυναικών. Η ταινία μου A long hot summer in Palestine μας μεταφέρει στον κόσμο της τέχνης, των ήχων, της πολιτικής ζωής, αλλά και στα χρώματα της καθημερινότητας, παραμένοντας σε εγγύτητα με μια σχεδόν άγρια φύση. Η φύση της Παλαιστίνης έχει μια μυστικιστική ατμόσφαιρα: μοναστήρια, ερημιές, περιβόλια και λόφοι, που όλα τους μας μεταφέρουν στο πολύ μακρινό παρελθόν. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας αντιπαραβάλλονται η ομορφιά, η βία και η παρανόηση. Την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, γύρισα μια σκηνή στο μοναστήρι των Καρμελιτών στη Βηθλεέμ, όπου βλέπουμε μια γάτα να θηλάζει γαλήνια τα μωρά της, υπό τους εκκωφαντικούς ήχους των πολεμικών αεροσκαφών του Ισραήλ. Μια ακραία αντίθεση στη σιωπηλή ομορφιά του μοναστηριού… Παρομοίως, ήθελα και οι ήχοι της ταινίας να λειτουργούν κάπως σαν χαρακτήρες από μόνοι τους. Κάποιες φορές μάς πλημμυρίζουν με θλίψη, άλλες με χαρά. Η παλαιστινιακή κοινωνία εξακολουθεί να απαιτεί ελευθερία, να επιθυμεί απλώς μια φυσιολογική ζωή. Οι ισραηλινές αρχές αλλά και οι Παλαιστίνιοι φονταμενταλιστές (αν και λίγοι ζουν στην Παλαιστίνη) εξακολουθούν να περιφρονούν την ακόρεστη αυτή δίψα για ζωή και ελευθερία. Κανείς τους όμως δεν έχει καταφέρει να μετατρέψει τους Παλαιστίνιους σε δούλους.
Κατά τον αιδεσιμότατο Mitri Raheb, «ο Παλαιστινιακός λαός (Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Εβραίοι της Παλαιστίνης) αποτελούν σημαντικό όσο και δυναμικό συνεχές από την Κανά στους βιβλικούς χρόνους, από την εποχή των Ελλήνων, των Ρωμαίων, των Αράβων και των Τούρκων έως τη σημερινή εποχή. Είναι λαοί αυτόχθονες που επιβίωσαν πέρα από τις αυτοκρατορίες και τους κατακτητές. Άλλαξαν τη γλώσσα τους από την Αραμαϊκή και την Ελληνική στην Αραβική, ενώ η ταυτότητά τους μεταβλήθηκε από Χανανίτες, Χιτίτες, Χιβίτες, Περιζίτες, Γιργασίτες, Αμορίτες, Ιεβουσαίοι, Φιλισταίοι, Ισραηλίτες, Ιουδαίοι/Σαμαρείτες, Ασμοναίοι, Εβραίοι, Βυζαντινοί, Άραβες, Οθωμανοί, και Παλαιστίνιοι. Η ταινία μου δείχνει τέσσερις μήνες από τη ζωή των ανθρώπων στη Δυτική Όχθη, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την οικονομική και πολιτική κρίση που προκλήθηκε από τους μαζικούς βομβαρδισμούς στη Γάζα. Πέρα από τις κοινοτοπίες που επαναλαμβάνονται στις ειδήσεις, η ταινία μου μάς θυμίζει πως ο λαός της Παλαιστίνης εξακολουθεί να δημιουργεί τέχνη, να εξελίσσει τον πολιτισμό, να κάνει αθλητισμό και απλώς να ζει τη ζωή του.
Norma Marcos
Σκηνοθέτις

Fragments of a lost Palestine (2010)

Η ταινία αυτή είναι ένα υποκειμενικό ταξίδι με τη μορφή αποσπασματικών αναμνήσεων στην εξορία από την πατρίδα μου, την Παλαιστίνη.
Τις περισσότερες φορές, η τέχνη προέρχεται από τις ρίζες μας. Οι εξόριστοι Παλαιστίνιοι καλλιτέχνες πάντα επιστρέφουν στα θέματα των πάτριων εδαφών, όπως οι συγγραφείς ή καλλιτέχνες που έγραψαν ή ζωγράφισαν έργα με θέμα την πατρίδα τους –ο Τζέιμς Τζόυς τον Οδυσσέα, ο Πικάσο τις ταυρομαχίες.
Η σκηνοθέτης ξαναζεί την έρημο, τα πουλιά, το φυτικό και ζωικό κόσμο, τις πεταλούδες, τα ηλικίας 2000 ετών ελαιόδεντρα, τη Νεκρά Θάλασσα, τα παραδοσιακά γεωμετρικά αρχιτεκτονικά μοτίβα των παραθύρων και των θυρών, τους διαφορετικούς ουρανούς της Παλαιστίνης, τους μιναρέδες, τις καμπάνες.

Κριτικές από τον Τύπο:
FRAGMENTS OF A LOST PALESTINE: Με φόντο έναν «φευγαλέο» χώρο ανάμεσα στην φυσιολογικότητα και το πουθενά, η βαθιά προσωπική αυτή ταινία καταγράφει το δίλημμα της κινηματογραφίστριας Μάρκος, η οποία κατέχει παλαιστινιακό και γαλλικό διαβατήριο, αλλά δεν αναγνωρίζεται ως υπήκοος καμιάς από τις δύο χώρες από τις Ισραηλινές αρχές. Παγιδευμένη αρχικά σε ένα γραφειοκρατικό «πουθενά», όταν της αρνήθηκαν την είσοδο στην Παλαιστίνη ώστε να βοηθήσει τη μητέρα της που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, βιώνει τελικά μια νίκη με τη μορφή τούτης της ταινίας: ενός οδοιπορικού γεμάτου εικόνες της καθημερινότητας του οικογενειακού και φιλικού περιβάλλοντός της.
USA. Arabs.com. Barbara Scharres

Η Παλαιστίνια Norma Marcos έχει γαλλικό διαβατήριο, κι όμως είναι πολίτης του πουθενά. Οι Ισραηλινές αρχές τής απαγορεύουν την είσοδο στην Παλαιστίνη κι έτσι αδυνατεί να επισκεφθεί τη μητέρα της, ενώ αναγκάζεται να περάσει πάρα πολύ χρόνο στο τηλέφωνο με εκπροσώπους της γραφειοκρατίας και της ταλαιπωρίας. Όταν επιτέλους τής επιτρέπεται η επίσκεψη στο σπίτι της, θέλει να δείξει στο φίλο της τον Stefan πώς οι άνθρωποι προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο φυσιολογικά μπορούν τη ζωή τους, πέρα από την κατοχή, και ότι υπάρχει μια ζωηρή και δραστήρια Παλαιστίνη μακριά από τις ειδήσεις περί βίας και πολέμου. Η Μάρκος μάς δείχνει πως παρά την αναπόφευκτα έντονη πολιτική ατμόσφαιρα, η ζωή απλώς συνεχίζεται.
The New York Times, online

Συντελεστές
Είδος: Ντοκιμαντέρ
Διάρκεια: 74 λεπτά
Σκηνοθεσία: Norma Marcos
Κάμερα: Norma Marcos
Ήχος: Norma Marcos
Παραγωγοί: Norma Marcos και Fernand Garcia
Μίξη ήχου: Simon Apostolou
Μοντάζ: Manu Bodin
Εγγραφή Voice Over: Xavier Griette
Υποτιτλισμός: Isabelle Erchoff
Μετάφραση: Norma Marcos & Richard Howard
Καλλιγραφία: Ahmed Dari
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Παλαιστίνη

Τρέιλερ: – 

Norma Marcos

Η Norma Marcos είναι Παλαιστίνια κινηματογραφίστρια και σεναριογράφος. Το 1989 ήταν βοηθός σε μια ταινία για τον Γιάσερ Αραφάτ σε παραγωγή ARTE. Επίσης, συν-σκηνοθέτησε το Bethlehem at Christmas σε παραγωγή Canal+.
Ως σκηνοθέτις, υπογράφει την ταινία The Veiled Hope, σε παραγωγή France3, η οποία προβλήθηκε σε πάνω από 10 ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια, σε διανομή Women Make Movies.
Άλλες ταινίες της είναι οι: Waiting for Ben Gurion, Fragments of a Lost Palestine, Wahdon – μια μικρού μήκους ταινία που προβλήθηκε από το France3 Corse– και A Long Hot Summer in Palestine, η οποία προβλήθηκε σε 44 κινηματογράφους στη Γαλλία και έλαβε ειδική μνεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ιταλίας.
Οι ταινίες της έχουν λάβει μέρος σε πολλά διεθνή φεστιβάλ: Άμστερνταμ, Ρότερνταμ, Σαν Φρανσίσκο, Κέσγουικ –και διανέμονται από την ESC.
Κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο Σεναρίου ανάμεσα σε 357 υποψηφιότητες για την ταινία της Nouzha.
Πρόσφατα έγραψε το σενάριο για μια νέα ταινία: Sami, Like Dew Drops on thorns.
Έχει τιμηθεί με αρκετά διεθνή βραβεία όπως το Laureate of Villa Medicis Hors Les Murs για την ταινία της Retrouvez Jerusalem, όπως και το Knight fellowship του Πανεπιστημίου του Stanford.
Το βιβλίο της Τhe Veil of Despair, Women, Sexuality and Feminism of Palestine εκδόθηκε από τον γαλλικό εκδοτικό οίκο Riveneuve, ενώ τα δικαιώματά του αγοράστηκαν στα γαλλικά από το Πανεπιστήμιο Princeton.
Έχει λάβει βραβεία από φορείς και διαγωνισμούς όπως: Stiftung Umverteilen, Mediscript, Sources 2, και Reuters Knight fellowships του Πανεπιστημίου Stanford, για το οποίο και επιλέχθηκε ανάμεσα σε 185 δημοσιογράφους από όλον τον κόσμο.

Πάρτι κλεισίματος του Φεστιβάλ – Εορτασμός της επετείου των 10 χρόνων 1024 1024 akropoditi13

Πάρτι κλεισίματος του Φεστιβάλ – Εορτασμός της επετείου των 10 χρόνων

Βραδιά κλεισίματος του Φεστιβάλ, αφιερωμένη στον εορτασμό της επετείου του 10ου Akropoditi DanceFest 2023.
Θα περιλαμβάνει:
Ταινία-αφιέρωμα στο 9ο Φεστιβάλ, εμπλουτισμένο με συνεντεύξεις από τους συμμετέχοντες/ουσες και τους συντελεστές του Βαγγέλη Τζανή.
Dance – a way to exist
33 άνθρωποι του χορού, μας μιλούν για τον χορό

 

 

Οπτικοακουστικό Υλικό από τα προηγούμενα φεστιβάλ.
Η βραδιά θα κλείσει με ένα πάρτι με άφθονη μουσική και χορό.
Μουσικές επιλογές ΣΕΡΑΤΟΝΙΑ

Προσφορά Ξενάγησης
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΛΩΣΤΟΥΦΑΝΤΟΥΡΓΙΑΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ
Σε ένα μικρό στενό χαμένο μέσα στην Ερμούπολη, κρύβεται ένα από τα 68 συνολικά εργοστάσια που διέθετε κάποτε η πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Πρόκειται για το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας Ζησιμάτου, που έχει απομείνει όπως ήταν την ημέρα έκλεισε, μια μοναδική περίπτωση επιζήσαντος δείγματος βιομηχανικής κληρονομιάς της Σύρου.
Η σπουδαιότερη από όλες τις δράσεις της Hermoupolis Heritage, είναι η διάσωση και αποκατάσταση του.
Ο χώρος, μετά από αρκετά χρόνια εργασιών, έχει αποκατασταθεί, και προσφέρεται
στον επισκέπτη για ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Εκεί, περνώντας από την παλιά πόρτα, μπορούμε να ανακαλύψουμε τη ζωή των εργατών, τη λειτουργία του εργοστάσιου και να μάθουμε για το θαύμα της κλωστοϋφαντουργίας που άνθισε στην Ερμούπολη και διήρκησε 140 χρόνια.
Η βιωματική εμπειρία ξεκινάει με ένα φανάρι στο χέρι. Ο ξεναγός υποδέχεται τους επισκέπτες με στολή εργασίας και μέσα από μια ιστορική αφήγηση βασισμένη σε μνήμες από 40 εργαζόμενους, τους μεταφέρει στο 1986, έτος που διέκοψε την λειτουργία του το εργοστάσιο.
Έπειτα, έχουν τη δυνατότητα να φορέσουν την παραδοσιακή ρόμπα, να συμπληρώσουν την κάρτα εργασίας, σαν εργάτες κι αυτοί της εποχής, και να δοκιμάσουν το παραδοσιακό πρόγευμα. Κατά την διάρκεια της περιήγησης ενεργοποιούνται οι αισθήσεις μέσα από ηχητικά και αλλά μέσα, λειτουργώντας στο βαφείο την παλιά πετρελαιομηχανή, ακούγοντας τις ραπτομηχανές να γαζώνουν, μυρίζοντας παντού το άρωμα του χρόνου και βλέποντας τα νήματα να έχουν παγώσει.
Όλα τα παραπάνω συντελούν έτσι ώστε να προσεγγίσουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μέσα από μια ψυχαγωγική διαδικασία η οποία καταλήγει να ενώσει όλους
τους επισκέπτες-εργάτες σε ένα τραπέζι όπου θα απολαύσουν ένα εργατικό κολατσιό με παραδοσιακά τοπικά προϊόντα.

Ώρα έναρξης περιήγησης: 19:30
Διάρκεια περιήγησης: 60′
Κρατήσεις: https://www.ticketservices.gr/event/hermoupolis-heritage/

NETTE – A kinesic experiment – Άρτεμις Πυρπύλη 1024 1024 akropoditi13

NETTE – A kinesic experiment – Άρτεμις Πυρπύλη

Ελλάδα

To project “ΝΕΤΤΕ: a kinesic experiment” είναι το αποτέλεσμα της δημιουργικής εργασίας της φωτογράφου Άρτεμις Πυρπύλη μέσα από τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα καλλιτεχνικής κατοικίας του Κέντρου Χορού και Παραστατικών Τεχνών Ακροποδητί (2022 – 2023) με θέμα: Covid-19: Κοινή σιωπή, κοινή φωνή
Είναι βασισμένο στο ομώνυμο φωτογραφικό βιβλίο της δημιουργού.
Πρόκειται για μια προσπάθεια καταγραφής ενός κινητικού αυτοσχεδιασμού με αφετηρία και σε αλληλεπίδραση με αρχειακές εικόνες της Nette (γιαγιάς της Αρτεμις Πυρπύλη) σε κίνηση.
Η κινητική έκφραση αποτυπώθηκε στο ευρύτερο φυσικό τοπίο της Σύρου (σε συνοχή με τη φύση ως φόντο στο αρχειακό υλικό) αφήνοντας ανοιχτό το αποτέλεσμα που προέκυψε μέσα από αυτή την εσωτερική «ζύμωση» πειραματισμού/αυτοσχεδιασμού βασισμένη στην αλληλεπίδραση με την κινητική έκφραση της γιαγιάς της.
Στόχος ήταν η περαιτέρω σύνδεση της προσωπικής σχέσης εγγονής-γιαγιάς, αλλά και η εξερεύνηση της ευρύτερης σύνδεσης φωτογραφίας/εικόνας-χορού/κίνησης.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα βίντεο που περιλαμβάνει τόσο το αρχειακό υλικό όσο και την καταγραφή του κινητικού πειραματισμού της φωτογράφου, καθώς μέσα από αυτό προσπάθησε να προσεγγίσει την έκφραση και τη σωματικότητα της Nette διερευνώντας παράλληλα την κίνηση μέσα από την καταγραφή της.

Περιγραφή:
Το 2019, η Άρτεμις Πυρπύλη επισκέπτεται για πρώτη φορά το πατρικό σπίτι της γιαγιάς της, 7 χρόνια μετά τον θάνατο της.
Ψάχνοντας στα δωμάτια, τα συρτάρια και τα κουτιά, ανακαλύπτει το νεαρό κορίτσι που ήταν στην δεκαετία του ’40.
Χορεύτρια, γυμνάστρια, άνθρωπος σε διαρκή κίνηση, μια ανήσυχη κοπέλα που οι δικοί της άνθρωποι φώναζαν Nette.
Ποια πραγματικά ήταν η Nette και ποια ήταν η σύνδεση μαζί της;
H Άρτεμις Πυρπύλη αποφάσισε να αλληλεπιδράσει με τις αρχειακές φωτογραφίες μέσα από το σώμα της.
Η κοινή σιωπή, από το αναπόφευκτο του θανάτου της, έγινε σιγά σιγά μια αφορμή για να βρεθεί η κοινή τους φωνή για όλα όσα δεν γνώριζε ότι τις ενώνουν.

Συντελεστές
Μοντάζ, Παραγωγή: Άρτεμις Πυρπύλη

Διάρκεια: 11 λεπτά
Τρέιλερ:https://vimeo.com/796606180

 

 

Άρτεμις Πυρπύλη

H Άρτεμις Πυρπύλη (1987) είναι γαλλοελληνίδα φωτογράφος.
Έχει σπουδάσει φωτογραφία στο Παρίσι και αφού εργάστηκε ως φωτογράφος στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία και τις ΗΠΑ αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα το 2013.
Έχει συμμετάσχει σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις μερικές από τις οποίες στο C/O Berlin στη Γερμανία, στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στη Photobiennale Θεσσαλονίκης αλλά και στην Host Gallery στο Λονδίνο. Έχει επίσης παρουσιάσει τη δουλειά της σε 2 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα.
Τον Σεπτέμβριο του 2021, το πρώτο της φωτογραφικό βιβλίο “ΝΕΤΤΕ” κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις punto e basta και παρουσιάστηκε στο Polka Factory στο Παρίσι.
Σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη όπου διδάσκει στη σχολή φωτογραφίας Stereosis και στο MOMus-Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης ενώ παράλληλα δουλεύει σε προσωπικά πρότζεκτ πειραματιζόμενη με διάφορα καλλιτεχνικά πεδία.

Προβολές Ethnofest 1024 1022 akropoditi13

Προβολές Ethnofest

Το Ethnofest – Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου, πραγματοποιείται κάθε χρόνο στο τέλος του Νοεμβρίου, είναι ένα διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου που παρουσιάζει ανθρώπινα, διορατικά και κοινωνικά προσανατολισμένα ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο. Παράλληλα με το κύριο πρόγραμμα (Φοιτητικές ταινίες, Πανόραμα, Κινηματογραφικά πειράματα), το φεστιβάλ περιλαμβάνει ειδικές προβολές, θεματικές ενότητες και ρετροσπεκτίβες, ενώ έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για ταινίες που υιοθετούν και χρησιμοποιούν μια εθνογραφική προσέγγιση.
Το Φεστιβάλ, το οποίο ξεκίνησε το 2010 και έχει εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα και πιο πρωτότυπα κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα, αποτελεί κάθε χρόνο ένα σημαντικό διεθνή τόπο συνάντησης δημιουργών ντοκιμαντέρ και εθνογραφικών ταινιών. Κάθε χρόνο, μέσα από πολυάριθμες επίκαιρες παράλληλες εκδηλώσεις, όπως σεμινάρια, εργαστήρια, masterclasses, Q&A’s και εκθέσεις, το φεστιβάλ αποτελεί μια σημαντική παρέμβαση στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της πόλης, ενώ παράλληλα συμμετέχει στις σύγχρονες διεθνώς συζητήσεις γύρω από το παρόν και το μέλλον του ντοκιμαντέρ.

Homepage

Ό,τι πει η γιαγιά

Τρείς ανθρωπολόγοι μπαίνουν στην κουζίνα της γιαγιάς για να παρατηρήσουν το πώς ο χορός επιδρά στο γυναικείο ηλικιωμένο σώμα. Όμως, η γιαγιά Καίτη ξεκινά μια δική της «παράσταση» και μοιράζεται ιστορίες και συμβουλές. Μια ταινία-ωδή στη μαγεία των συναντήσεων και των σχέσεων, αλλά και στην ομορφιά της αβεβαιότητας του ανθρωπολογικού πεδίου. Η ταινία γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του Athens Summer School in Visual Ethnographic Practices του 2022, που διοργανώθηκε από το Ethnofest -Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας- σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ.

Η Μαριάννα Πανουργιά είναι καθηγήτρια σύγχρονου χορού και εθνοχορολόγος (Ανθρωπολόγος χορού) με έδρα τον Πειραιά. Κατέχει Δίπλωμα Σύγχρονου Χορού και Μaster στην Εθνοχορολογία (Ανθρωπολογία Χορού). Αυτήν την περίοδο, είναι υποψήφια διδάκτωρ με θέμα της την εθνογραφική καταγραφή των προφορικών παραδόσεων του σύγχρονου χορού στην Ανώτατη Εκπαίδευση Σύγχρονου Χορού στην Ελλάδα.

Η Jenthe Blockx είναι μεταπτυχιακή φοιτήτρια Οπτικού Πολιτισμού και Κινηματογραφικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Antwerp. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα πάνω στις διεθνικές οικείες σχέσεις όπως αναπτύχθηκαν την εποχή της COVID-19 με σκοπό την ολοκλήρωση του Master της στην Κοινωνική και Πολιτιστική Ανθρωπολογία στο KU Leuven. Μελλοντικά, ενδιαφέρεται να εξερευνήσει περαιτέρω τις οπτικές και αισθητηριακές εθνογραφικές πρακτικές.

Η Melia Weltzien απέκτησε πρόσφατα το πτυχίο της στην Πολιτιστική Ανθρωπολογία στο VU Amsterdam. Έχει πραγματοποιήσει έρευνα με θέμα τις πρακτικές αναπαράστασης και τις δομές αποκλεισμού στα Γερμανικά μέσα και στον Κόσμο της Τέχνης του Άμστερνταμ. Μέσα από την εθνογραφική κινηματογράφηση θα συνεχίσει να διερωτάται για το ποιανών τελικά οι ιστορίες λέγονται και ακούγονται, στοχεύοντας σε περισσότερο συμπεριληπτικές μορφές αφήγησης.

Αυθεντικός Τίτλος: Ό,τι πει η γιαγιά
Σκηνοθέτες: Jenthe Blockx, Μαριάννα Πανουργιά, Melia Weltzien
Χώρα: Ελλάδα
Γλώσσες: Αγγλικά, Ελληνικά
Έτος: 2022
Θέματα: Anthropology, Body, Dance
Διάρκεια: 9′
Φεστιβάλ: 2022
Ενότητες φεστιβάλ: Initiations: Student Films in Greece

 

Η σημασία του να νιώθεις εκτός

Τον Οκτώβριο του 2007, μια ομάδα καλλιτεχνών διαφορετικών εθνικοτήτων πήρε την πρωτοβουλία να στήσει ένα tablao φλαμένκο μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Σεβίλλης, διεκδικώντας τον δρόμο ως χώρο εργασίας και έκφρασης των συναισθημάτων τους. Ο δρόμος έγινε η σκηνή τους και η υποδοχή του κόσμου εδραίωσε την παρουσία τους ως street ομάδα φλαμένκο με την ονομασία “Son de Afuera” «Δεν είναι από εδώ». Το ντοκιμαντέρ μαρτυρά, στο πλαίσιο της κοινωνίας της Ανδαλουσίας, έναν τρόπο να αισθάνεται κανείς το φλαμένκο όντας απ’ «έξω».

Η Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα (she/hers) είναι ανεξάρτητη ερευνήτρια, ανθρωπολόγος, κινηματογραφίστρια και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Από το 2007 ερευνά, σκηνοθετεί και παράγει εθνογραφικά ντοκιμαντέρ με θέμα τον χορό, την πολιτική και τον ακτιβισμό στο Μπουένος Άιρες, τη Σεβίλλη και την Αθήνα (Feeling from Outside, 2008, 18″, ESP / Working Dancers, 2017, 72″, ARG-GR, / 36 Months-Fighting for Zak, 2022, 12″). Είναι ιδρυτικό μέλος της εκπαιδευτικής και καλλιτεχνικής οργάνωσης ACA με έδρα το Buenos Aires και συντονίστρια του Δικτύου Φύλου στο Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας.

Σκηνοθεσία και έρευνα: Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα
Σενάριο: Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα / Αντόνιο Ροντρίγκο
Διευθυντής φωτογραφίας και μοντάζ: Αντόνιο Ροντρίγκο
Πρωτότυπη μουσική: Son de Afuera
Παραγωγή: Nτανίλα Σκαρλίνο, Αντόνιο Ροντρίγκο, Κωσταντίνα Μπούσμπουρα
Γραφικός σχεδιασμός: Φερνάντο Μάγια

Αυθεντικός Τίτλος: El Sentir desde Afuera
Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Μπούσμπουρα
Χώρα: Ισπανία
Γλώσσα: Ισπανικά
Έτος: 2008
Θέματα: Art, Europe, Music, Performance
Διάρκεια: 18 λεπτά

 

AVDP 13 on TouR 2023 1024 1024 akropoditi13

AVDP 13 on TouR 2023

AVDP on TouR 

To ATHENS VIDEO DANCE PROJECT (AVDP) είναι ένα εγχείρημα το οποίο δημιουργήθηκε το 2010 στην Αθήνα και υλοποιείται από την ΑΜΚΕ BelleVille. Το AVDP προσφέρει ένα πεδίο γόνιμης συνάντησης και συνδιαλλαγής καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, ενισχύοντας όχι μόνο την ορατότητα της τέχνης του videodance, αλλά και την πολυμορφία των νέων μέσων και τεχνολογιών, την παραστατική τέχνη του σύγχρονου χορού και των πολυμεσικών παραστάσεων χορού, την performance και τον κινηματογράφο.

Το AVDP αναπτύσσεται όλο το χρόνο μέσα από πέντε προγράμματα: το ετήσιο AVDP festival – Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών και Παραστάσεων Χορού, το AVDP edu – εκπαιδευτικό πρόγραμμα, το AVDP on TouR – περιοδεία έργων videodance, το AVDP in community – δράσεις στην τοπική κοινότητα και το AVDP tv – διαδικτυακές προβολές.

AVDP Team
www.avdp.gr
athensvideodanceproject@gmail.com

AVDP Facebook
AVDP Instagram
AVDP YouTube
AVDP Vimeo

Διάρκεια: 50 min
Trailer:https://youtu.be/cXeDQe7Bfrc

 

 

EQUILUX 

Direction: Apostolos Nikolaidis
Choreography: Danae Dimitriadi, Dionysios Alamanos
Assistant Director: Aggelos Tzouanakis
Colourist: Aggelos Mantzios | METAPOST 35mm FILM PRINT: CPC LONDON
VFX: Christos Mavridis
Title Design: Komodo design studio
Rehearsal Studio: Loop Dance Lab
Production Company: Bask Films

equi- +‎ Latin lux (“light”).
A day in which the durations of light and darkness are equal.
Equilux is a lasting struggle in a continuous motion, between day and night, light and darkness, black and white to keep humanity,
nature and every form of life in balance against any form of inequality.

Muros / Walls

Father and son. Secrets unsaid and unembraced grudges separate them.
A wall that guards silences, withheld tears, glances and shy contact.
The lack of communication.
In spite of it, the desire to embrace everything because they are the same story.

España / 2022 / 10 min. / 1.85 aspect ratio / Stereo
Guión y Realización: Dani Cobarrubias y Carmen Porras
Intérpretes: Thomas Chaussebourg y Clément Chevalier
Producción: Nido Producciones
Coreografía: Carmen Porras
Director de Fotografía: Dani Cobarrubias
Ayte. de Cámara y Gaffer: Laura Dafne
Montaje: Carmela Aguilar

KATAKLIDA ( ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΑ ) 

A group of young people that mirror today’s society come face to face with authority. Authority that seeks to silence their freedom of expression and thus awakening their most extraordinary weapon: their art.

kopitoto 

kopitoto | Japan & USA Production | 08’34”

【Awards】
2022 Lawther/Graff No Violence Award — The 60th Ann Arbor Film Festival, USA
2021 2nd Place in The Best of 2021 in the Theaters — Het Parool Amsterdam-based daily newspaper
2021 Best Short Film Award (nominated) — Cinedans FEST ’21, Netherlands
2021 Encouragement Award (nominated) — Cinedans FEST ’21, Netherlands (PREMIERE)
2020 Finalist — The 18th Annual Dance Camera West, LA, USA (work-in-progress screening)
2019 #mydancefilm Winner — The 47th Annual Dance on Camera Festival, New York, USA (work-in-progress screening)

【Synopsis】
Our planet’s majesty is both mysterious and awe-inspiring. “kopitoto” offers us a glimpse into the snowy Japanese forests and the mythical inhabitants within.

【Production Info】
Production Company: Kusanagi Sisters (facebook.com/KusanagiSisters)
Country of Origin: Japan & USA
Filming Location: Iiyama, Nagano, Japan
Directed & Written by Lisa Kusanagi
Produced by Yvonne Meier, Lisa Kusanagi
Choreographer & Cast (order of appearance): JuJu Kusanagi, Lisa Kusanagi, Yvonne Meier
Director of photography: Koichi Makino
Assistant Cameraman: Hiroyuki Azegami
Production Designer: Lisa Kusanagi
Editor: Lisa Kusanagi
Music Composer: Ran Bagno
Makeup Artists: Lisa Kusanagi, JuJu Kusanagi
Costume Designers: Kerry Chipman, Minako Kusanagi
Hair Artist: Cozy Baba
Poster Designer: Naomi Shalev
Crew: Minako Kusanagi, Shoji Kusanagi, Ken-ichi Takano, Tomonori Kobayashi, Norimitsu Koganei
Location Manager: Lisa Kusanagi
Sponsored by: Foundation for Contemporary Arts Grants to Artists Award 2018 (NYC, USA), Yume Covo Inc. (Tokyo, Japan), Nabekura Kougen Heights Mori-no-Ie (Nagano, Japan)

【Reviews】
“Kopitoto” is lighthearted and weird, invoking hidden forest creatures and the life of a wintry Japanese wood itself. It’s the unholy alliance of Willy Wonka and an ‘80s Residents video (without the menace but with 100 times the technical skill). ”
– Los Angeles Times (written by Michael Ordoña, January 8, 2020)
latimes.com/entertainment-arts/movies/story/2020-01-08/dance-camera-west-film-festival

“Bushy eyebrows, bumpy costumes, a blue-lipped winter spirit and a landscape with lots of snow. The Japanese Kusanagi Sisters, who are inspired by the French film pioneer George Méliès, among others, combine a sense of humor with an eye for detail. Thanks to Cinedans, we can enjoy their short film at home during the first lockdown. Cheerful.”
– Het Parool Amsterdam-based daily newspaper (written by Jacq Algra, December 23, 2021)
parool.nl/kunst-media/dit-was-het-beste-van-2021-in-de-theaters-volgens-de-paroolrecensenten~b21c3ab5/?fbclid=IwAR38JgERln6SfoND6SObhs7nhQSKhc1MZoqc0qJ6b6TFK28_aokmjJ7O2TE

Whole 

W-hole is a dialogue between a body, music and space through movement.
Playing on the ambiguity of the homophones “whole” and “hole”, it traces out the evanescence of the self and the effort to understand and fulfill one’s self through a journey where the imaginary and the real overlap.

Herbarium – Zielnik

The Polish Dance Theatre was founded in 1973, it is professional and autonomic collective, it’s countenance evolved from the ballet-shaped spectacle forms to contemporary genres: dance theatre, characterized by crossing over genres, as well as technical and stylistic borders, liberating itself from traditional methods of expression, leaning toward interdisciplinarity, pursuing new theatre spaces and improvisation based process of creation.

MATAKI 

Until the awakening, the Baju tribe had long forgotten this art, a form of expression that brings solace, togetherness and joy. This call re-unites the tribe as they move to rhythm, passing through space and time, following that one voice that leads them back to their purpose.

Filmed in Kaduna, Nigeria
Director: Ridwan Adeniyi Abdullateef
Choreographer: Shannon Gillen
Featuring: Mud-Art Company – Jonathan Ayuba, Sarah Christopher, Abraham Onazi, Wisdom Patrick, Nathan Emmanuel, Ochai Ogaba
Composer: Ben Vida
Cinematographer: Raymond J. Yusuff
Camera Assistant: Richman Bako
Sound Recordist: Ronald Yusuff
Script Supervisor: Richard Yusuff
Color: Will Adashek
Costume: Khadija Yunusa
Location: Ridwan Adeniyi Abdullateef
Editor/VFX: Raymond J. Yusuff
Choreographic Collaborators: Jason Cianciulli, Kiley Dolaway, Marija Obradovic
Production: Critics Company

PRODUCED BY:
Jacob Jonas The Company
Executive Producer/Creative Director: Jacob Jonas
Producers: Jill Wilson, Emma Rosenzweig-Bock,
Associate Producers: Joy Isabella Brown, Francisco Cruz, Steve Hackman, Emily Kikta, Rubberlegz, Anibal Sandoval, Mike Tyus, Peter Walker
Fashion Director: Christian Stroble

CO-PRESENTED BY:
BAM, The Harris, The Soraya, Stanford Live, Stanford Global Studies

Bboys X Ballet Variation 

Concept & Direction: Joseph Simon Camera: Conni Trommlitz & Maiko v.d. Horst
Edit: Conni Trommlitz
Bboys: Kid Colombia, Tawfiq, Conni Produced by: Dansateliers Rotterdam

This is a pilot project for a series of encounters between Ballet and other dance cultures. This is part of my larger body of work “ballet fantasies” in which I search for alternative forms and identities for ballet through intercultural dance encounters. Inspired by sociology and cultural studies, I call these spaces of encounter and mutual affect “Third culture spaces”. They are a liminal space that emerges from the interaction between the different values, aesthetics and philosophies of the cultures behind the dances.