Posts Tagged :

χοροθέατρο

angeliafóros – Χοροθέατρο Ακροποδητί 819 1024 akropoditi13

angeliafóros – Χοροθέατρο Ακροποδητί

Ελλάδα

Μετά την παράσταση στις 14/7 θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με τους συντελεστές και το κοινό.

Μετά τη λήξη κάποιας μάχης, ένα πλήθος επιζώντων επιστρέφουν στον τόπο τους, επιφορτισμένοι να αναγγείλουν τα όσα είδαν κι έζησαν. Η διαδρομή τους έχει μέσα της μια ολόκληρη νύχτα πορείας, εξάντλησης, συλλογισμού, εσωτερικού μονολόγου, πρόθεσης, απόπειρας και αναρώτησης σε σχέση με την είδηση που οφείλουν να μεταδώσουν και τον τρόπο που αυτή θα αναγγελθεί.
Ο λόγος τους, εκκινώντας από εκείνον του αγγελιαφόρου του πολέμου, της ήττας και της συντριβής, σταδιακά συγχέεται, όπως και το ίδιο το περιεχόμενο των αγγελιών τους, όπως η αλήθεια και το ψέμα, όπως και η ίδια η υπόστασή τους.
Ο τόπος της αναγγελίας γίνεται νέο πεδίο μάχης όπου θα συναντηθούν και θα αναμετρηθούν το παρελθόν με το παρόν. Και μέσα από αυτήν την αναμέτρηση, οι μορφές και οι ιδιότητες των αγγελιαφόρων εναλλάσσονται: άλλοτε γίνονται στρατιώτες, άλλοτε όργανα της εξουσίας, άλλοτε άγγελοι και άλλοτε πουλιά.
Η αναγγελία μεταπηδά από το παρελθόν στο παρόν και αντιστρόφως, μέσα από εγκλήματα, πολέμους, πράξεις αλλόκοτες, κατάρες, τιμωρίες και αλήθειες παρερμηνευμένες. Και φτάνει τελικά στο μέλλον ως προφητεία, αρθρώνοντας το πεπρωμένο σε γλώσσα ακατάληπτη. Αντίστοιχα, οι φέροντες την αγγελία μεταμορφώνονται σε αγγελιαφόρους αρχαίων τραγωδιών, σε σύγχρονους δημοσιογράφους, κι εντέλει σε προφήτες.

Το έργο πραγματεύεται την έννοια και τη σημασία της αναγγελίας, από τον οικουμενικής αξίας και βαρύτητας λόγο των αγγελιοφόρων στην αρχαία τραγωδία, ως την τρομολαγνεία, την αμετροέπεια και την αδιακρισία του σύγχρονου δημοσιογραφικού λόγου, και πέρα από τον ανθρώπινο λόγο, ως την άγνωστη, ακατάληπτη γλώσσα των προφητών και των αγγέλων.

Συντελεστές
Σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία: Αγγελική Σιγούρου
Βοηθός σκηνοθέτιδας/χορογράφου: Δημήτρης Μπαλτάς
Ερμηνεία: Αγγελική Αγγελετάκη, Εύη Αρέστη, Timothy Ashplant, Josephine Gray, Κωνσταντίνα Θανασούλη, Αφεντία Κανελλοπούλου, Αριάδνη Κίτσου, Σοφία Κοκτσίδου, Χρήστος Κόλλιας, Ξένη Κοττάκη, Δημήτρης Μπαλτάς, Μάντη Παπανδρέου, Βιβή Σκλιά, Anmar Taha, Αντιγόνη Χούνδρη.
Μουσική και σχεδιασμός ήχου: Φώτης Μυλωνάς
(στο χορωδιακό κομμάτι του επιλόγου της παράστασης, συμμετέχουν οι: Εύη Αρέστη, Ορφέας Γεωργίου, Πέτρος Δουρδουμπάκης, Αφεντία Κανελλοπούλου, Σοφία Κοκτσίδου, Αποστόλης Μάρης, Μάρθα Μορελεόν, Δημήτρης Μπαλτάς, Φώτης Μυλωνάς, Αντρέας Πολίτης, Αγγελική Σιγούρου).
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Χοροθέατρο Ακροποδητί
Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα
Σχέδιο: Εύη Αρέστη
Σχέδια προγράμματος: Εύη Αρέστη, Σοφία Κοκτσίδου
Γραφιστική επιμέλεια, σχεδιασμός προγράμματος και αφίσας: Βιβή Σκλιά
Κείμενα: Διασκευασμένα αποσπάσματα από μονολόγους αρχαίων τραγωδιών, αποσπάσματα από τίτλους και άρθρα ειδησεογραφίας, αποσπάσματα από προφητικά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης (Δανιήλ), της Καινής Διαθήκης (Αποκάλυψη) και του Κορανίου (κεφάλαιο 56), αναφορές στο βιβλίο Fractured Loyalties: Masculinity, Class and Politics in Britain, 1900-30 (Ashplant, Timothy 2007), καθώς και κείμενα που συνέθεσε η ομάδα.
Διασκευή κειμένων αρχαίων τραγωδιών: Timothy Ashplant, Χρήστος Κόλλιας, Αγγελική Σιγούρου

Διάρκεια: 70 λεπτά
Τρέιλερ: https://vimeo.com/1089992293, https://vimeo.com/1098097081

 

5, 6, 12, 13 Ιουλίου, Ώρα προσέλευσης 05:30 (πρωί)
7, 14 Ιουλίου, Ώρα προσέλευσης 19:30 (βράδυ)

Η παράσταση αποτελεί συνεργασία του Χοροθεάτρου Ακροποδητί με τον ιστορικό και συγγραφέα Timothy Ashplant και την ομάδα ibodies.

Χοροθέατρο Ακροποδητί

Το χοροθέατρο Ακροποδητί ιδρύθηκε στη Σύρο το 2004 με πρωτοβουλία της Αγγελικής Σιγούρου. Από την αρχή της δημιουργίας της μέχρι και σήμερα, η ομάδα είναι μικτή, και περιλαμβάνει χορευτές/χορεύτριες και ηθοποιούς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και καλλιτέχνες/ιδες της κοινότητας από διαφορετικούς χώρους.
Μερικά από τα σημαντικότερα έργα της ομάδας μέχρι σήμερα, είναι τα έργα Glossa (2018), Medusa (2014, 2017), Τιμωρία (2017), Sebastian (2013, 2015), και Προσευχή – Σχεδίασμα σε 7 Σκηνές (2012).
akropoditi.com/dancetheatre

Ομάδα ibodies

Η απαρχή του έργου των ibodies βασίζεται στη θεμελιώδη αντίληψη ότι το θέατρο –ως αρένα στην οποία λαμβάνει χώρα η παράσταση– απαιτεί μία μοναδική και ριζοσπαστική γλώσσα που είναι άχρηστη και απρόσφορη για οποιονδήποτε άλλον σκοπό πέραν της ίδιας της πρωτοκαθεδρίας της ως μορφή γλώσσας. Ως εκ τούτου, η ποιητική της επίγνωσης αποτελεί την πρωταρχική προϋπόθεση για την αδιάκοπη αναζήτηση μιας ριζοσπαστικής, σκηνικής γλώσσας. Η ομάδα ibodies έχει έδρα το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, και καλλιτεχνικούς διευθυντές τους Anmar Taha και Josephine Gray. Έργα της ομάδας έχουν παρουσιαστεί σε χώρους και φεστιβάλ σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ασία.  ​
www.i-bodies.com

Timothy Ashplant

Ο Timothy Ashplant είναι ιστορικός και συγγραφέας. Δίδαξε για 25 χρόνια στο Πανεπιστήμιο John Moores του Λίβερπουλ, ολοκληρώνοντας την καριέρα του ως καθηγητής Κοινωνικής και Πολιτιστικής Ιστορίας. Από το 2013, είναι Επισκέπτης Καθηγητής στο King’s College του Λονδίνου (Centre for Life-Writing Research). Η έρευνά του επικεντρώνεται στη χρήση ιστοριών ζωής καθημερινών (εκτός ελίτ) ανθρώπων με σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων τους και την προώθηση των αξιώσεών τους για κοινωνική δικαιοσύνη. Το βιβλίο του Fractured Loyalties: Masculinity, Class and Politics in Britain, 1900-30 (2007) πραγματεύεται τις ιστορίες αντρών οι οποίοι πολέμησαν στο Δυτικό Μέτωπο στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και προσπάθησαν, μέσω της ποίησης και της αυτοβιογραφίας, να συλλάβουν τις ακραίες εμπειρίες του πολέμου που εντέλει κατακερμάτισαν τις θρησκευτικές και πολιτικές αξίες με τις οποίες είχαν ανατραφεί. Και το πώς οι άντρες αυτοί έγιναν εντέλει αγγελιαφόροι, που πάσχισαν να περιγράψουν με λόγια στην κοινωνία τους την άλλοτε αποκαλυπτική, άλλοτε τραυματική εμπειρία του βιομηχανοποιημένου πολέμου.
Εδώ και πολλά χρόνια, ο Timothy ασχολείται επίσης με τη φωτογραφία. Συμμετείχε σε διάφορα φωτογραφικά πρότζεκτ στην Οξφόρδη, ενώ υπήρξε ένας τους διευθυντές της Oxford Photography. Συμμετείχε επίσης, μέσω ατομικών και ομαδικών εκθέσεων φωτογραφίας, στα ετήσια φεστιβάλ Oxford Artweeks. Το 2018, με την υποστήριξη του Δήμου Σύρου-Ερμούπολης και της Φωτογραφικής και Κινηματογραφικής Λέσχης Σύρου, πραγματοποίησε την ατομική έκθεση «Σύρος – Ερμούπολη, η ματιά ενός επισκέπτη 2009–2017».
Από το 2014 παρακολουθεί το Akropoditi DanceFest και έχει λάβει μέρος σε εργαστήρια χορού, θεάτρου και αυτοσχεδιασμού.

GOLEM – Compagnie Abis 819 1024 akropoditi13

GOLEM – Compagnie Abis

Βέλγιο

Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με τους συντελεστές και το κοινό.

Το GOLEM αποτελεί προέκταση της συνάντησης ανάμεσα στον χορευτή και χορογράφο Julien Carlier και τον 75χρονο γλύπτη Mike Sporgis.
Μέσα από το διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ των δύο αυτών καλλιτεχνών διαφορετικής ηλικίας και καλλιτεχνικού πεδίου, η περφόρμανς που προκύπτει μοιάζει με παραμορφωτικό καθρέφτη του κοινού τους ταξιδιού, εξερευνώντας διεξοδικά τις αναλογίες ανάμεσα στις προσωπικές τους τέχνες: τη γλυπτική και τον χορό.
Ο ένας βλέπει τον χορό ως ένα εφήμερο, κινούμενο γλυπτό. Ο άλλος βλέπει στις κινήσεις και το υλικό του γλύπτη έναν χορό που λειτουργεί ως πηγή έμπνευσης. Ανάμεσα στους δύο άντρες πάνω στη σκηνή υπάρχει πηλός. Το υλικό αυτό λειτουργεί ως ασαφές όριο ανάμεσα στην αδράνεια και τη ζωή, με το χώμα να αποκτά ανθρώπινες ιδιότητες και τον άνθρωπο να παίρνει τη μορφή άψυχης ύλης.
Ο τίτλος επελέγη ως σύμβολο της έννοιας της δυαδικότητας, αλλά και για να κάνει έναν παραλληλισμό μεταξύ του δημιουργήματος που πλάθεται κατ’ εικόνα του δημιουργού του και της διαδικασίας της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι ένας τρόπος να εκπροσωπήσει κανείς τον εαυτό του ή τον άλλον που βρίσκεται απέναντί του.
Στην καλλιτεχνική σύζευξη των δύο αυτών έντονων σωματικών εκφράσεων, το έργο μιλάει για το πέρασμα του χρόνου και τις προκλήσεις του στο σώμα και τον νου. Με οργανικότητα, ευαισθησία, και ομορφιά.

Συντελεστές
Χορογραφία: Julien Carlier
Ερμηνεία: Julien Carlier, Mike Sprogis
Δραματουργία: Fanny Brouyaux, Simon Carlier
Μουσική: Simon Carlier
Ντραμς: Tom Malmendier
Σχεδιασμός φωτισμού: Frédéric Vannes
Σκηνικά: Justine Bougerol
Κοστούμια: Marine Stevens

Διάρκεια: 50 λεπτά
Τρέιλερ: https://vimeo.com/308690127

 

Με την υποστήριξη των: “Fédération Wallonie-Bruxelles, Service de la Danse”, Charleroi danse, Ultima-Vez, KVS, Centre Culturel Jacques Franck, Centre Culturel de Namur, the TROIS C-L, the Grand Luxe network, Le Grand Studio.
Το έργο έχει παρουσιαστεί ως τώρα στα: 2024 Edinburgh Fringe Festival, 2023 Network Internazionale Danza Puglia, 2021 Festival CaféKultour, Timișoara, 2020 Trois C-L Luxembourg, καθώς και στο Βέλγιο στα Centre Culturel Jacques Franck (2019) και στο Namur Theatre (2022). Το έργο επιλέχθηκε από το δίκτυο AEROWAVES και παρουσιάστηκε στο Spring Forward Festival το 2020.

Julien Carlier

Ο Julien Carlier είναι χορευτής και χορογράφος με καταβολές στην αστική κουλτούρα και το breakdance. Τα έργα του -εδώ και πάνω από δέκα χρόνια- εμπνέονται από τις καλλιτεχνικές συναντήσεις και τον σκηνικό διάλογο μεταξύ διαφορετικών πρακτικών και τρόπων έκφρασης. Δείγματα της πρόσφατης δουλειάς του αποτελούν τα έργα GOLEM (2019), DRESS CODE (2021), COLLAPSE (2021), και PAYSAGE (2024). Έχει διακριθεί ως ένας από τους επίλεκτους καλλιτέχνες της πλατφόρμας aerowaves για το 2020. Ως φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο Charleroi Dance από το 2020 έως το 2022, εγκαινίασε τη συνεργασία του με το Théâtre de Liège που θα διαρκέσει ως το 2028. Το 2017 ίδρυσε την ομάδα ABIS, η οποία πειραματίζεται με προσεγγίσεις που «παντρεύουν» διαφορετικά χορευτικά είδη, δημιουργώντας μία υβριδική μορφή που υιοθετεί πολλαπλές όψεις της αισθητικής.
https://www.juliencarlier.be/

Freedom, at Last – Iraqi Bodies 1024 1024 akropoditi13

Freedom, at Last – Iraqi Bodies

Ιράκ – Σουηδία

Η παράσταση Freedom at Last ενστερνίζεται την ιδέα του Έσχατου. Ενώπιόν μας αναδύονται η δράση και η ζωή, κρυμμένες πίσω από ένα πέπλο ακινησίας. Στέκουμε σιωπηλοί, αναμένοντας την έσχατη ελευθερία μας, συνειδητοποιώντας ότι η αναζήτηση της ελευθερίας απαιτεί να αντέξουμε τον εαυτό μας, τους άλλους, το Κράτος, και εντέλει, την επανάσταση.
Η δουλειά των Iraqi Bodies βασίζεται στην έρευνα της σύνδεσης ανάμεσα στην κίνηση και τη χειρονομία, τον χορό και το θέατρο. Η δημιουργία και εξέλιξη της καλλιτεχνικής τους πρακτικής έχει επηρεαστεί έντονα από προσωπικότητες όπως ο Αντονέν Αρτώ, ο Ζακ Κοπώ και o Tatsumi Hijikata, ενώ διατηρεί έναν συνεχή διάλογο με στοχαστές, συγγραφείς και ποιητές όπως ο Ευγένιος Ιονέσκο, ο Σάμουελ Μπέκετ, ο Σαρλ Μποντλαίρ, ο Λωτρεαμόν, ο Σαίξπηρ, ο Ανρί Μπεργκσόν, ο Κρισναμούρτι και πολλοί άλλοι.
Η ποιητική της επίγνωσης αποτελεί τη βασική προϋπόθεση για την αδιάκοπη αναζήτηση μιας ριζοσπαστικής, σκηνικής γλώσσας.
Το Freedom, at Last δημιουργήθηκε για πρώτη φορά για έναν βιομηχανικό χώρο στο Γκέτεμποργκ τον χειμώνα του 2022. Έκτοτε, το έργο παρουσιάστηκε ξανά με διαφορετική σύνθεση ερμηνευτών στη Σουηδία και την Ιταλία. Για την παράσταση που θα υλοποιηθεί στο πλαίσιο του Akropoditi DanceFest, πρόκειται να ενταχθούν στο έργο δύο από τις ερμηνεύτριες του Χοροθεάτρου Ακροποδητί, η Αριάδνη Κίτσου και η Αγγελική Αγγελετάκη, οι οποίες θα συμμετάσχουν στη διαδικασία των προβών και στην τελική παρουσίαση του έργου που θα ανέβει εκ νέου στη Σύρο.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Anmar Taha
Δραματουργία: Josephine Gray
Περφόρμερς: Maria Freire, Josephine Gray, Αριάδνη Κίτσου, Αγγελική Αγγελετάκη
Σχεδιασμός σκηνικών, ήχου, φωτισμών, κοστουμιών, σκηνικών αντικειμένων: Anmar Taha & Josephine Gray
Παραγωγή: Iraqi Bodies

Διάρκεια: 40 λεπτά
Τρέιλερ: https://vimeo.com/774895928

 

Anmar Taha

Ο Anmar Taha είναι καλλιτεχνικός διευθυντής των Iraqi Bodies. Το 2005 αποφοίτησε από το Θεατρικό Τμήμα του Ινστιτούτου Καλών Τεχνών της Βαγδάτης, και στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στις Σύγχρονες Παραστατικές Τέχνες από το Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Διαθέτοντας μεγάλη εμπειρία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και σχεδιαστής φωτισμών, τα τελευταία 12 χρόνια έχει καταφέρει να υλοποιήσει τα μοναδικά καλλιτεχνικά του οράματα. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα φεστιβάλ στην Ευρώπη, την Ασία και τη Μέση Ανατολή.

Josephine Gray

Η Josephine Gray είναι καλλιτεχνική διευθύντρια των Iraqi Bodies. Είναι απόφοιτος του L’École Internationale de Théâtre του Jacques Lecoq, με MPhil από το Katholieke Universiteit της Λουβένης και μεταπτυχιακό τίτλο στην Αγγλική Φιλολογία του πανεπιστημίου του Σέφιλντ. Το 2022 δημοσίευσε την ανθολογία Second Nature: Comic Performance and Philosophy μαζί με τη Dr Lisa Trahair (UNSW, Australia), Rowman and Littlefield International, London, UK. Το 2022 ξεκίνησε το πρότζεκτ studium RADIX, το οποίο διευθύνει ως το 2024.

Αριάδνη Κίτσου

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1993. Σπούδασε στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην προσχολική ηλικία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Αποφοίτησε από την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης το 2016 και εργάστηκε ως δασκάλα κλασικού και σύγχρονου χορού σε διάφορες σχολές χορού στην Αθήνα.
Έχει εργαστεί ως εμψυχώτρια σε δραστηριότητες δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά, σε παιδικά πάρτι κι εκδηλώσεις, ως παιδαγωγός σε παιδικές κατασκηνώσεις και summer camps καθώς και ως δασκάλα γιόγκα για παιδιά.
Από το 2014 μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με την Hellenic Dance Company σε διάφορες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής, στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ενώ έχει συμμετάσχει σε performances στο Μουσείο Μπενάκη και στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Ζει στη Σύρο. Εργάζεται ως νηπιαγωγός σε παιδικό σταθμό, από το 2021 είναι μέλος της ομάδας Ακροποδητί και διδάσκει κλασικό και σύγχρονο χορό στο Κέντρο Χορού και Παραστατικών Τεχνών Ακροποδητί.

Maria Freire

Η Maria Freire είναι περφόρμερ από το Πόρτο της Πορτογαλίας. Αυτό τον καιρό, βάση της είναι η Κοπεγχάγη όπου ολοκληρώνει τις σπουδές της στη σύγχρονη υποκριτική, στη Διεθνή Σχολή Παραστατικών Τεχνών της Κοπεγχάγης (CISPA). Το 2023 έλαβε μέρος στο ερευνητικό χορογραφικό πρότζεκτ Prosopon και συμμετείχε στα έργα TERAS και Freedom at Last.

Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα; – Μανώλης Σαριδάκης 1024 1024 akropoditi13

Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα; – Μανώλης Σαριδάκης

Ελλάδα

«Η παράσταση που θα δείτε έχει σχέση με τα ρομπότ. Επέλεξα αυτό το θέμα, επειδή καμιά φορά νιώθω κι εγώ σαν ρομπότ», δηλώνει ο Μανώλης Σαριδάκης για την πρώτη του χορογραφική απόπειρα και αιφνιδιάζει με την αφοπλιστικά οξυδερκή σύλληψή του.
Το έργο «Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;» του Μανώλη Σαριδάκη δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της διαρκούς δέσμευσης της Στέγης απέναντι σε ζητήματα πρόσβασης στον χώρο της τέχνης και του χορού, ειδικότερα. Το γεγονός ότι, στη χώρα μας, τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν ακόμα πρόσβαση στην επαγγελματική εκπαίδευση του χορού καθιστά ιδιαίτερα σημαντική την υποστηρικτική λειτουργία του συγκεκριμένου προγράμματος για τους καλλιτέχνες.
Το έργο του Μανώλη Σαριδάκη επιλέχθηκε να συμμετάσχει στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 2022, ONC9. Μέχρι στιγμής, η επαγγελματική εξέλιξη καλλιτεχνών με μαθησιακές αναπηρίες έχει υποστηριχθεί ποικιλοτρόπως από το Europe Beyond Access, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια ανάθεση παρουσιάζεται και πραγματοποιείται στην Ελλάδα.
Με την αφοπλιστικά οξυδερκή σύλληψή του, ο Μανώλης Σαριδάκης καταπιάνεται με το εξαιρετικά επίκαιρο θέμα των ρομπότ, πλέκοντας το κρίσιμο ζήτημα του ελέγχου και της τεχνητής αλλά και συναισθηματικής νοημοσύνης με τον δικό του αγώνα για αυτονομία και ελεύθερη έκφραση. Ο ίδιος ο χορογράφος προγραμματίζει επί σκηνής τα «ρομπότ» να εκτελέσουν το καθένα και όλα μαζί από έναν προσωπικό χορό και, στη συνέχεια, τα μεταφέρει σε ένα εικονικό bar/club, όπου θα τους δώσει νέες εντολές για συναισθήματα on demand! Πάνω στην πίστα και πίνοντας από ένα Screwdriver, το κάθε ρομπότ θα αναμετρηθεί με το συναίσθημα που του έχει ανατεθεί, οδηγώντας σε μια ανατροπή των σχέσεων και στην κορύφωση της sci-fi περιπέτειας του προγραμματιστή-χορογράφου Μανώλη Σαριδάκη.
Στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access, η Μέντη Μέγα, χορεύτρια, χορογράφος, καθηγήτρια ιστορίας χορού και χορογραφίας, διετέλεσε σύμβουλος σχεδιασμού του προγράμματος ανάθεσης και υποστήριξης νέων χορογράφων με αναπηρία και υπήρξε μέντορας του Μανώλη Σαριδάκη για τη δημιουργία του έργου του.

Σημείωμα του χορογράφου
«Η παράσταση που θα δείτε έχει σχέση με τα ρομπότ. Επέλεξα αυτό το θέμα, επειδή καμιά φορά νιώθω κι εγώ σαν ρομπότ. Πήρα μια συνέντευξη και έκανα έρευνα για να μάθω για τα ρομπότ. Πώς κινούνται και πώς βοηθάνε τους ανθρώπους; Είχα κάποια ερωτήματα: Έχουν τα ρομπότ μηχανική καρδιά; Το μυαλό των ρομπότ είναι ίδιο με το μυαλό των ανθρώπων; Τα ρομπότ κάνουν δουλειές χωρίς να βαριούνται; Τα ρομπότ κάνουν ό,τι θέλουν εκείνα ή ό,τι θέλει ο άνθρωπος; Ελπίζω να νιώσετε χαρούμενοι όταν δείτε την παράστασή μου».
Μανώλης Σαριδάκης

Το «Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;» είναι η πρώτη παράσταση που χορογραφήθηκε στην Ελλάδα από άτομο με μαθησιακή αναπηρία και αυτισμό.
Μετά την παράσταση θα ακολουθήσει ένα διαδραστικό παιχνίδι-παρουσίαση για τον χορό και την αναπηρία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι ίδιοι οι συντελεστές θα μοιραστούν προσωπικές ιστορίες, εικόνες και ενδιαφέροντα στοιχεία με το κοινό ανιχνεύοντας την ιστορία, τα διακυβεύματα και τη σημασία της προσβασιμότητας των ατόμων με αναπηρία στον χορό.
Ποιος μπορεί να γίνει χορευτής; Ποιος μπορεί να γίνει χορογράφος; Τι σημαίνει προσβασιμότητα στην τέχνη; Πώς πρέπει να αλλάξει ο ίδιος ο χορός μέσα από τη συνάντησή του με την αναπηρία;
Η βραδιά θα ολοκληρωθεί με μια ανοιχτή συζήτηση, όπου το κοινό θα έχει την ευκαιρία να κάνει ερωτήσεις γύρω από την παράσταση και τα θέματα της παρουσίασης. 

Συντελεστές:
Ιδέα: Μανώλης Σαριδάκης
Χορογραφία: Μανώλης Σαριδάκης, σε συνεργασία με τους χορευτές
Χορευτές: Ολυμπία Αντωνένα, Ειρήνη Κουρούβανη, Χρήστος Χριστακόπουλος, Μανώλης Σαριδάκης
Δραματουργία – Mentoring: Μέντη Μέγα
Κοστούμια: Μαριλένα Καλαϊτζαντωνάκη
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Μπεθάνης
Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Ρέντζου
Πρωτότυπη μουσική: Χρήστος Χριστακόπουλος
Ακούγεται, επίσης, το μουσικό κομμάτι “Techno Eskalation!!!” του Max Minimal
Εκτέλεση Παραγωγής: Χρίστος Παπαμιχαήλ – LIMINAL
Οργάνωση Παραγωγής, Υπεύθυνη Καλλιτεχνικών Δράσεων Προγράμματος Europe Beyond Access: Χριστίνα Λιάτα – Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συντονισμός Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων: Ντόρα Βουγιούκα – Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Ευχαριστίες: Νίκη Σαριδάκη, Φωτεινή Γιώτη, Γιάννης Μακρής, Μανώλης Ανδριωτάκης, Ροδιά Βόμβολου
Παραγωγή: Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

Η περιοδεία υποστηρίζεται από το πρόγραμμα «Εξωστρέφεια» της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Διάρκεια: 20 λεπτά
Τρέιλερ: https://vimeo.com/731688663/23ec28085e

 

 

Μανώλης Σαριδάκης

Ο Μανώλης Σαριδάκης είναι 35 ετών, ζει στην Αθήνα και ασχολείται με τον χορό, το θέατρο και τη μουσική. Έχει εκπαιδευτεί ως χορευτής και χορογράφος σύγχρονου χορού στα προγράμματα iDance, Europe Beyond Access και Unlimited Access της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, καθώς και σε εργαστήρια σύγχρονου και αφρικανικού χορού της Liminal. Ο Μανώλης έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις της Στέγης («Γλυκιά άβυσσος», “Deep Fusion Butterfly Band” κ.ά.) και σε μια πληθώρα θεατρικών παραστάσεων με την ArtTogether. Πρωταγωνίστησε στο ντοκιμαντέρ του Σταύρου Πετρόπουλου, με τίτλο «Είμαι ένας χορευτής», σε παραγωγή της Στέγης. Σπουδάζει ντεκουπάζ στο Ίδρυμα Θεοτόκος, μουσική στο Εθνικό Ωδείο και Qigong στη σχολή Πηγή του Νεαρού Δάσους.